Jaren lang is het verhandelen van thee en zout de grootste bron van inkomsten geweest van China. Dit gebeurde bijna altijd over de zelfde route naar het westen. Hierdoor werd het voor schurken wel erg makkelijke om de handels reizigers te overvallen. Langs deze route bevind zich ook het dorpje 'Red clay'. Een vrij rustig plek waar de lokale kung fu school de dienst uit maakt. Op zich doen ze niemand kwaad. Hun enige mikpunt van pesterijen is de nog jonge schoolmeester (John Chang). Ze kunnen maar niet begrijpen dat hij zijn tijd verdoet met schijven. Hij zou veel beter zijn lichaam kunnen trainen want het is belangrijker om sterk te zijn in het leven. De schoolmeester gaat dus ook met gebogen hoofd door het leven. Voor hem zit er niets anders op dan ze te negeren. Op een dag lijkt zijn probleem zich zelf te gaan oplossen. Vanuit Vietnam komt er Ah Yen (Bolo Yeung) namelijk naar het dorpje. Hij is een van de meest meedogenloze overvallers ooit. Al jaren maakt hij het ene slachtoffer na de anderen. Niets vermoedend haalt de kung fu Ah Yen in huis. Bijna gelijk met deze schurk komen er ook twee zwervers aan in het dorp. Zij hadden jaren geleden een confrontatie met Ah Yen. Aan de ene kant porberen ze zo ver mogelijk weg te komen van Ah Yen. Maar het gevoel van gerechtigheid blijft ook bij ze spelen. Ah Yen werkt zich steeds verder naar binnen bij de kung fu school en de schoolleraar word steeds verder afgestoten. Zijn eigen jonge leerlingen keren zich zelfs tegen hem. Hierdoor verliest hij totaal zijn eigenwaarde. Maar als Ah Yen zijn slag slaat en het halve dorp uitmoord vind hij deze opeens weer terug. Door zijn intelligentie weet hij van alle andere vechters hun stijl te kopiëren. Hiervan maakt hij zijn eigen kung fu waarvan de basis terug te vinden is in het kalligrafie. Maar of hij nu sterk genoeg is om Ah Yen te verslaan moet alleen nog blijken.

Iedereen zal wel bekend zijn met de naam Bolo Yeung. Door 'Enter the dragon' kreeg hij wereld roem en dit wist hij in de jaren negentig flink uit te buiten. Hij speelde in vele Amerikaanse martial arts films waardoor hij niet weg te denken is uit het genre. Helaas word het nog wel een vergeten dat hij in de jaren zeventig en tachtig vele kung fu films maakte. En bijna helemaal niet bekend is dat hij er ook twee regisseerde. 'Writing kung fu' is er een van en dit is absoluut een hele bijzondere kung fu film te noemen.

'Writing kung fu' benaderd het genre net even anders. Naast kung fu voert drama namelijk de boventoon. Er word behoorlijk wat tijd gestoken in de ontwikkeling van de personages. Vooral de hoofdpersoon krijgt een behoorlijke psychische bagage mee. Het eerste uur draait hier dus voornamelijk om. Zo af en toe word er een gevecht doorheen gegooid. De balans hier tussen is misschien net iets ongelijk. Voor een kung fu film had er namelijk best wat meer actie in gemogen. Maar de benadering is erg origineel en hierdoor is de film een hele aparte ervaring. Aan komedie word wel gedaan. Echt doorslaan doet dit niet. Het zit hem meer in een paar vreemde personages dan rare achtervolgingen of andere kluchtachtige uitspattingen. Het is dus ook overduidelijk dat Bolo Yeung de voorkeur gaf aan een drama. Deze keuze beïnvloede wel de speelduur. 'Writing kung fu' komt namelijk niet verder dan tachtig minuten. Storend is dit niet. Er had namelijk ook niet meer in gezeten. Meer speeltijd had dus ook alleen maar afbraak aan de film gedaan. Het verhaal is misschien niet helemaal perfect. Sommige scènes zijn namelijk op het eerste gezicht er onlogisch. Maar een tweede keer kijken geeft aan dat dit waarschijnlijk te wijten is aan de Engelse dubbing. Een Chinees gesproken versie zou dus zeker opheldering geven. Maar met een beetje fantasie en logisch denken kan je ook een eind komen.

De aankleding van de personages heeft veel aandacht gehad. Hier is goed nagedacht over wat ze individueel moesten uitstralen. Het enige minpuntje is dat iedereen er eigenlijk de gehele film het zelfde bij loopt. John Chang ziet er het meest gestileerd uit van allemaal. Witte broek, lange blauwe Chinese over jas en om het af te maken een witte sjaal. Maar daar zijn we er nog niet mee. Het getekende ringbaardje maakt het namelijk helemaal af. En als je hier niet direct een voorstelling van kan maken denk dan maar even aan George Michael. Het lijkt er namelijk sterk op dat deze in de jaren negentig John Chang als voorbeeld gebruikte (dit is natuurlijk onzin maar het toont wel een opvallende gelijkenis). Ook Bolo Yeung bracht enige tijd door in de stoel van de grimeur. Alleen bij hem komt zijn opgeplakte gezichtshaar iets minder tot zijn recht. Zijn grijze snor valt enigszins weg in zijn gezicht. Maar verder is hij de brute-rik die hij altijd is. De rest van de personage hebben eigenlijk allemaal wel iets bijzonders. Maar ze allemaal opnoemen zou zinloos zijn.

Echt veel meters zijn er niet gemaakt om deze film tot stand te laten komen. Het meeste speelt zich af in het zelfde straatje en het omliggende gebied. Opvallend genoeg merk je hier niet zo heel veel van. Er word leuk en gevarieerd met deze beperkte omgeving om gegaan. Meer met minder is hier dus ook zeker van toepassing.

De hiphop liefhebbers zullen bij het kijken van 'Writing kung fu' in de eerste twee minuten meteen een punt van herkenning hebben. De Wu Tang clan gebruikte namelijk voor hun Iron flag cd de volgende zin: 'The story your about to see occurred along the main trading route on the border between the North and South at a small outpost called Red Clay Village'. Dit is een deel van de intro. Dit is de enige link met de rap groep maar op muzikaal vlak laat de film een aardige indruk achter. De soundtrack is lekker funky en past goed bij het geen er getoond word.

Bij een film geregisseerd door Bolo Yeung verwacht je natuurlijk goed actie. Dit is het punt waar de film het meest op verrast. In het begin komt het wat traag op gang. Als de bal echter eenmaal aan het rollen is krijgen we echter een hele aparte choreografie stijl te zien. De acteurs doen de gevechten bijzonder ontspannen. Het lijk niet de bedoeling om heel erg overdreven te doen. Hierdoor ontstaat er een hele apart ritme. De bewegingen zijn netjes en goed te volgen. Bolo Yeung laat hier een mooi staaltje zien van zijn 'Ik versla je zonder je aan te kijken kung fu'. Om het aan te dikken speelt hij hierbij ook nog eens op een bamboe fluit. Te bizarre voor tekst maar geweldig om naar te kijken. John Chang is alleen even wennen. Je weet dat hij zich op kung fu gebied goed kan redden maar hij laat niets zien. Pas in de laatste twintig minuten komt hij in actie. De stijl die hij hier laat zien is gebaseerd op kalligrafie. Overwegend gebruikt hij zijn rechterhand en hij maakt hierbij schrijvende bewegingen. Een manier van vechten die absoluut thuis hoort in het rijtje van de meest boeiende fantasie kung fu stijlen.

De conclusie is dat 'Writing kung fu' bijzonder geschikt is voor de meer geavanceerde kung fu film kijker. Je moet namelijk niet alleen maar opzoek zijn naar actie om deze film te kunnen waarderen. Er word meer geboden dan wat standaard is. De sfeer is erg dramatische en de kung fu van hoog niveau. Waag dus de gok en laat je verassen.

Copyright kungfufilms.nl (2006)