|
Voor politie agenten is het hebben van
een goede partner een must. Dit is immers de persoon waar je in
gevaarlijke situaties op moet vertrouwen. Je deelt er lief en leed mee
en waarschijnlijk maken ze samen meer mee dan met degene waarmee ze
getrouwd zijn. Voor narcotica inspecteur Anthony Stow (Jean Claude van
Damme) is het dus ook een enorme klap als blijkt dat zijn partner
corrupt is. Naast zijn werk als agent hield Gabriel Callaghan (Stephan
Rea) er namelijk nog een lucratieve drugshandel op na. Uiteindelijk werd
de illegale handel belangrijker en keerde hij de politie de rug toe.
Voor Anthony Stow was dit een reden om een heuse klopjacht op zijn oude
partner te openen. Helaas is hij hier niet echt succesvol in en hierdoor
verliest hij totaal de grip op zijn leven. Hij raakt verslaafd aan
heroïne, zijn relatie raakt in het slop en hij krijgt ruzie met iedereen
in zijn omgeving. Dit gaat van kwaad tot erger en de situatie lijkt
uitzichtloos. Als zijn vrouw hem dan ook nog vertelt dat ze zwanger is
van een ander slaat hij door. Alleen gaat hij achter Gabriel Callaghan
aan. Hierbij negeert hij zijn nieuwe partner maar deze weet hem nog maar
net te redden. Dit overtuigt hem er nog niet van dat deze jongen toch
wel het beste met hem voor heeft. Wederom gaat hij er alleen van door.
Een keuze die hem bijna fataal wordt. Gabriel Callaghan heeft namelijk
een hele bende opgetrommeld om hem uit te schakelen. Natuurlijk laat
Anthony Stow zich niet zomaar aan de kant zetten. Er ontstaat een
heftige schiet partij waarbij hij uiteindelijk het onderspit delft. Zeer
ernstig gewond wordt hij naar het ziekenhuis gebracht. Hier wordt
geconstateerd dat hij waarschijnlijk nooit meer zal ontwaken uit het
coma waar hij in geraakt is. Maanden blijft het stil. Maar dan opeens
opent hij zijn ogen. Langzaam maar zeker krijgt hij zijn geheugen terug
en realiseert hij zich zijn fouten. Voor hem zit er niets anders op dan
deze weer recht trekken en het goed maken met iedereen die hij ooit
dwars heeft gezeten.
Na een aantal niet echt interessante
films lijkt het de goede kant op te gaan met Jean Claude van Damme. De
films die hij momenteel uitkiest bevatten minder actie maar vragen meer
van hem op acteer gebied. Een wijze keuze voor een actie ster die niet
meer de jongste is. Zijn nieuwste film lijkt qua verhaal precies in het
rijtje te passen. Heel wat anders dan we vroeger van hem te zien kregen
en meer op drama gericht. Het lijkt er dus op dat dit wederom een juiste
stap in zijn ontwikkeling is.
Bij de eerste aanblik van Jean Claude
van Damme lijkt het erop alsof hij net teruggekeerd is uit de rock en
rol hel. Hij ziet er verlopen uit met bakkenbaarden en een half
geschoren kop. Zijn gelaat is grauw en hij kijkt wat lodderig uit zijn
ogen. Zijn uitstraling en gedrag doet erg denken aan die van Harvey
Keitel in 'Bad lieutenant'. Als we heel eerlijk zijn zal dit ook wel een
belangrijke inspiratie bron geweest zijn voor de film. Dit vormt
natuurlijk geen probleem want je kan beter iets goed jatten dan slecht
bedenken. Verder maakt het op zich niet uit dat het verhaal bestaat uit
clichés. Als je hier goed mee omgaat kan er namelijk best iets moois
ontstaan. Maar de werkelijke problemen van 'Until death' liggen op een
heel ander vlak. Langzaam wordt namelijk duidelijk dat regisseur Simon
Fellows een film als deze helemaal niet aan kan. Hij maakt een puinhoop
van het verhaal en vergeet sommige belangrijke zaken gewoon te
vermelden. Hij legt het zwaartepunt op compleet verkeerde zaken en komt
niet duidelijk over. Het lijkt me namelijk belangrijk dat je ergens in
de film de geschiedenis van de twee kemphanen uit de doeken doet. Of dit
nu door middel van verdeelde terugblikken is of gewoon aan een stuk
maakt niet uit. Wat belangrijk is dat het gedaan wordt. Hier mogen we
het doen met zo af en toe een opmerking en de rest mogen we zelf in
vullen. Verder zijn het kleine, maar belangrijke zaken die vergeten
worden. Het is namelijk best relevant om te weten waar iemand slaapt en
woont. Dit zijn dingen die een personage geloofwaardigheid geven. Hier
komt ook nog eens bij dat er personages in de film betrokken worden
zonder enige introductie en ga zo maar door. Het verhaal is dus niet
echt iets om warm voor te lopen.
Wat camera werk betreft scoort de film
wel weer goed. Er wordt creatief met de beelden om gegaan en de
bewegingen zorgen voor een natuurlijk geheel. Af en toe is er ruimte
voor iets experimenteels. Beelden die compleet over de kop draaien, op
zijn kant liggen of iets anders geks hebben. Dit is absoluut niet
misplaatst en wordt op de juiste momenten toegepast. Zo af en toe worden
er ook flitsen van iets tussen de scènes door geplaatst. Dit gaat te
snel om te zien wat het is of om iets van te maken. Het idee is dus leuk
maar de uitvoering niet goed. Een ander minpunt is dat de belichting ook
niet altijd correct is. Soms komt het wat onnatuurlijk en gemaakt over.
Gelukkig is dit niet de gehele tijd het geval.
Op acteervlak is het eigenlijk alleen
Jean Claude van Damme die zijn best lijkt te doen. Hij stopt zijn ziel
en zaligheid in de rol en het resultaat is prima in orde. Helaas lijkt
de rest niet echt betrokken te zijn bij wat er gaande is. Stephan Rea
heeft een prima uitstraling maar daar blijft het ook bij. Misschien ligt
het aan het feit dat hij niet meer tekst had en moeten we de
scriptschrijver hier op aan kijken. Maar van een acteur met zijn
ervaring mogen we best wat meer improvisatie verwachten. Voor Selina
Giles geldt precies hetzelfde. Ook zij moet beter kunnen dan wat ze hier
laat zien. Alleen clichés uitspreken over relaties en hun problemen zijn
natuurlijk ook niet makkelijk. Toch mag je wel van een actrice
verwachten dat ze ook dit met bezieling kunnen.
Een aantal jaren geleden had je van
Jean Claude van Damme niets anders verwacht dan een film vol met actie.
Hierbij hoofdzakelijk met het gebruik van het lichaam en zonder wapens.
Tegenwoordig draait het meer om vuurwapens. Drama is het volgende wat we
hier aan toe kunnen voegen. In de toekomst zullen het dus waarschijnlijk
dramatische actie films worden voor Jean Claude van Damme. Ook hier zit
nog wel een redelijke dosis actie. Meerdere malen belanden we in
schietpartijen. Deze zijn in dezelfde stijl als wat je een aantal jaren
geleden in Hongkong films zag.
Helaas is 'Until death' een
grote teleurstelling geworden. De enige reden waarom de film nog
draagbaar is kunnen we bij de aanwezigheid van Jean Claude van Damme
neerleggen. Hij doet erg zijn best voor zijn rol en laat ons een
compleet andere kant van zichzelf zien. Het is alleen jammer dat
regisseur Simon Fellows er zo een puinhoop van maakt. Een goed voorbeeld
hiervan is dat hij een nogal relevante scène te midden van de aftiteling
stopt. Dit gebeurt op een moment dat de meesten de film al lang uit
gezet hebben of wat anders aan het doen zijn. Misschien is het een idee
om de film nog een keertje over te doen met een andere regisseur . Ik
denk namelijk dat er alleen op die wijze iets goeds van deze film te
maken is. Copyright
kungfufilms.nl (2007) |
