|
Als samurai Seibei Iguchi (Hiroyuki
Sanada) zijn vrouw na een lang ziekbed verliest veranderd zijn leven
totaal. Hij blijft samen met zijn twee jonge dochters en seniele moeder
achter. Hij is dus in één klap alleen verantwoordelijk voor de zorg van
drie mensen. Zonder enig mokken schikt hij zich in zijn lot. Steeds meer
komt hij tot de ontdekking dat het allemaal zo slecht nog niet is. Hij
had nooit verwacht dat het zien opgroeien van zijn kinderen zo'n
voldoening zou geven. Ondanks dat hij het heel erg druk heeft is hij dus
ook niet ongelukkig. Tijd om met zijn collega's op stap te gaan heeft
hij niet. Na het werk haast hij zich dus ook snel naar huis en hierom
wordt hij gekscherend de 'schemer samurai' genoemd. Er is dus ook niet
echt iemand die hem begrijpt en hierdoor wordt hij steeds meer een
buitenbeentje. Doordat hij zich zo bezig houdt met het verzorgen van
anderen vergeet hij zichzelf nog wel eens. Zijn kleding is onverzorgd
en om het erger te maken stinkt hij een uur in de wind. Zijn collega's
klagen hier regelmatig over en als er hoog bezoek komt wordt hij er
zelfs voor gestraft. Via een oude vriend komt hij in contact met Tomoe
Linuma (Rie Miyazawa). Een vrouw die hij nog kent uit zijn jeugd en die
net gescheiden is van haar man omdat diens handen veel te los zaten. Ze
raken aan de praat en Tomoe Linuma vindt het erg prettig om bij Seibei
Iguchi in de buurt te zijn. Maar echt een relatie wordt het niet, Seibei
Iguchi vindt dat hij deze dame niets te bieden heeft. Tomoe Linuma houdt
alleen stug vol en zodra hij naar zijn werk is helpt ze in zijn
huishouden. Beide dochters raken erg gehecht aan Tomoe Linuma en vinden
in haar een soort nieuwe moeder. Maar als haar ex-man in een dronken bui
verhaal komt halen grijpt Seibei Iguchi in. De man wil eigenlijk een
duel met zijn vriend maar Seibei Iguchi vraagt of hij zijn plaats in mag
nemen. Een dag later vindt het duel plaats en de ex-man delft het
onderspit. Alleen hiermee heeft Seibei Iguchi toch wel redelijk de
aandacht getrokken. Iedereen in de clan is verbaasd over wat een goede
zwaardvechter hij wel niet is. Als het een lange periode later slecht
gaat met de clan wordt hij door de leiding op geroepen. Ze dwingen hem
tot een duel met een van de beste vechters van de clan. Dit is precies
wat hij niet wil, want dit leven probeerde hij achter zich te laten. Het
enige probleem is alleen dat hij niet kan weigeren aangezien hij
verplicht is zijn clan te gehoorzamen.
Tijdens het maken van 'The twilight
samurai' waren de verwachtingen in Japan hoog gespannen. Nog nooit
eerder werden er verhalen van Shuhei Fujisawa verfilmd. Voor regisseur
Yoji Yamada pakt dit avontuur voortreffelijk uit, zijn film werd een
enorm succes. Tijdens jaarlijkse Japanse academy werden er maar liefst
elf van de twaalf filmprijzen gewonnen. Dat alleen al is een
bijzondere prestatie, maar een ding is zeker 'The twilight
samurai' is het ook zeker waard. Het verhaal wordt traag, maar op een
bijzonder aangrijpende wijze verteld. Het gaat hoofdzakelijk om een
vader, die meerdere malen zijn gezin moet verlaten met de kans nooit
meer terug te komen. Ook de manier waarop hij met het verlies van zijn
vrouw omgaat is erg belangrijk. Het is dus
ook meer een drama dan een martial arts film. Toch zitten de korte
gevechten die de film kent voortreffelijk in elkaar. Vooral het gevecht
aan de rivier is zeker het terugspoelen waard. De bewegingen zijn
namelijk snel en perfect getimed. De manier waarop de spanning opbouwt
is zenuwslopend en erg realistisch. Maar verder als twee gevechten komen
we niet. Toch vind ik dat de film in het martial arts genre thuis hoort.
Dit
is meer door hetgene waar de hoofdpersonage voorstaat, een held tegen
wil en dank. Ondanks
dat hij zoveel veel te verliezen heeft trekt hij toch telkens weer ten
strijde om de eer van anderen te verdedigen of om zijn clan te dienen. Dat dit veel moed vereist
mag duidelijk zijn. Je hoofd moet leeg zijn voor een gevecht, als je dan met je
gedachte bij je dochters bent, voorspeld dit niet veel goeds. Alles wordt op
bijzonder realistische wijze weergegeven en er wordt dus niets
geromantiseerd. Zelfs de omgevingen zijn zonder al te veel pracht en
praal en er wordt duidelijk op details gelet. Gezien de 72-jarige
leeftijd van de regisseur kan je dus met ekerheid zeggen dat hij
een beeld neerzet van hoe het er in die tijd aan toeging. Het
verschil tussen arm en rijk is erg groot en het leven keihard. Natuurlijk is het
acteerwerk van hoog niveau. Ondanks dat ik de taal niet versta komen de
emoties bijzonder goed over. Opvallend is wel dat Hiroyuki Sanada, die ik
alleen ken van zijn films uit de jaren tachtig, geen spat veranderd is.
Natuurlijk hebben de jaren wat sporen op zijn gezicht nagelaten, maar hij
is duidelijk terug te herkenen. Zijn spel is in de jaren ook enorm gerijpt en hij is uitgegroeid tot een voortreffelijk acteur. Voor mensen
die eens wat meer willen weten over de gewone man achter de samurai is
dit een enorme aanrader. Want het draait hier niet alleen om stoere
mannen, maar ook om het gezinsleven en de allerdaagse problemen die dit met zich mee
brengt. Rangen, standen en vooral de manier waarop de Japanners in die
tijd nog meer als nu volgens strikte regels leefde staan centraal. Deze
worden op een bijna documentaireachtige manier uit de doeken gedaan
zonder dat het ten koste gaat van de sfeer. Kortom
een prachtige verpakt stukje cultuur en menselijkheid waar je nog lang
over na zal denken.
Copyright
kungfufilms.nl (2004) |