Normaal gesproken zijn de wu xia films die uit Taiwan komen niet van de beste kwaliteit. Ze zijn vaak rommelig, zitten vol met plotgaten en blinken niet echt uit qua originaliteit. 'Shaolin Zen master' is echter een van de uitzonderingen op de regel. Het verhaal is misschien niet waterdicht maar voor de rest is alles bijzonder verrassend en doordacht. Je zou zelfs kunnen zeggen dat deze film op een aantal vlakken behoorlijk baanbrekend is.

Dit vernieuwende zit hem vooral in het camerawerk. Bewegende beelden van een kleine camera werden natuurlijk allang gebruikt. Maar het gebruik van een groothoeklens is redelijk nieuw. Dit levert aardig wat verrassende beelden op. Het geeft de film een hele bijzonder sfeer en laat de acteurs heel erg op je af komen. Hierdoor lijken de schurken opeens nog gevaarlijker en beleef je de gevechten veel intenser. Een behoorlijk pluspunt dus. En het is helmaal bijzonder als je bedenkt dat dit Cheung Paang-Yee's zijn regie debuut was. Soms kan een frisse blik gewoon een enorm voordel zijn. Hij benut de ruimtes die hij ter beschikking heeft gewoon ten volste. Tevens mengt hij alle denkbare stijlen van films door elkaar. Het resultaat ligt dus ook tussen wu xia, kung fu, Shaolin,  fantasie en de vreemde eend in de bijt 'Indiana Jones'-achtige vallen en ontsnappingen.

Maar ook de gevechten zijn behoorlijk vooruitstrevend. Niet zozeer wat kung fu betreft. Maar het gaat meer om de manier van monteren en de keuze van de wapens. Het meest interessante wapen zijn de 'Bloody birds'. Dit is een soort boemerangachtig mes wat gegooid kan worden met een dodelijke precisie. Om het wat makkelijker te maken komen ze daarna gewoon terug bij de werper. Mochten ze in hun pad iets anders tegen komen gaan ze hier ook nog even doorheen. We zien dus ook verschillende bomen op deze wijze sneuvelen. Maar een wapen als dit moet natuurlijk ook een tegenhanger hebben. En wat er in eerste instantie uit ziet als een gebroken zwaard, blijkt uitkomst te bieden. Verder wordt er van alles gegooid en aan touwen teruggehaald nadat ze hun slachtoffer dodelijk verwond hebben. De balans tussen kung fu en fantasie ligt op de helft. Hierdoor zitten er nog redelijk wat mooie kung fu gevechten in. Carter Wong is hiervan de grote aanvoerder. Zoals altijd is zijn stijl bruut, niet echt verfijnt maar zeer doeltreffend.

Carter Wong is overigens niet de enige naam die een kung fu liefhebber doet watertanden. Soms lukt het namelijk om een hele bijzondere cast bij elkaar bij elkaar te krijgen. Chang Yi, Lung Fei, Kam Kong en Phillip Ko zijn namelijk niet de minsten. Ze hebben ook nog eens allemaal één ding gemeen. Dit is dat ze stuk voor stuk een geweldige schurk neer kunnen zetten. En dat doen ze ook zeker. Er is bijzonder veel aandacht besteed aan de manier waarop ze gestileerd zijn. Om een beetje rust te brengen tussen al dit mannelijk geweld is Hsu Feng er bij gehaald. Voor haar doen zet ze niet echt een super indrukwekkende rol neer. Ze kan veel beter en dat heeft ze in de jaren ook zeker bewezen. Het was vooral regisseur King Hu die haar talent tot het maximale wist te benutten.

Als we de sets gaan beoordelen moeten we tot een bijzondere conclusie komen. Op het eerste gezicht is het allemaal geweldig. Shaolin tempel, grotten, mooie huizen, bossen en ga zo maar door. Veel variatie en genoeg te zien. Het is alleen wel zo dat als we dichter bij komen dat het in sommige gevallen pijnlijk nep wordt. Vooral als onze helden ingesloten worden door een vijftal grote stenen blokken. Hier steken allerlei messen uit die hun best doen ze te perforeren. Het is alleen een beetje jammer dat ze een dikte hebben van net iets meer dan zilverfolie. Dit komt allesbehalve dreigend over en werkt enigszins op de lachspieren. Desalniettemin dwingt het toch respect af. Het bewijst wederom dat er met een laag budget en wat creativiteit toch best tot een bijzonder resultaat gekomen kan worden.

Copyright kungfufilms.nl (2006)