|
Wat een normale dag had
moeten zijn voor Ryo Narushima (Shawn Yu) is het begin van een
nachtmerrie. Tijdens het ontbijt worden zijn ouders op brute wijze
vermoord. Hij en zijn zus (Pei Pei Wei-Ying) overleven de slachtpartij.
De politie wijst Ryo aan als de schuldige en hij wordt naar een
gevangenis gestuurd. Door zijn jonge leeftijd krijgt hij maar twee jaar
straf. Iets waar hij in principe mee zou kunnen leven maar zijn
medegevangenen denken hier anders over. Ze hebben maar weinig respect
voor iemand die zijn ouders vermoord heeft. Ryo wordt continue in elkaar
geslagen en vernederd. De bewaking doet hier ook weinig aan want zij
hebben eveneens weinig respect voor hem. Ze zien hem liever sterven dan
dat hij over twee jaar vrij komt. De vernederingen en martelingen
blijven doorgaan. Maar Ryo zit er nog het meeste mee dat zijn zus nu
zonder toezicht buiten loopt. Op een dag komt ze ook langs om hem te
zeggen dat ze niets meer met hem te maken wil hebben. Ze gaat werken in
de prostitutie ergens ver van hem vandaan. Net als Ryo besluit zichzelf
uit het lijden te verlossen komt Kenji Kurokawa (Francis Ng) aan als
nieuwe gevangene. Hij is een karate leraar die veroordeeld is voor de
moord op een minister. Kenji maakt van Ryo zijn project. Hij leert hem
karate en aangezien dit voor Ryo zijn enige uitweg is bijt hij zich er
volledig in vast. Al snel wordt hij een vechter met een uitzonderlijk
sterke wil. Hierdoor weet hij zich door de twee jaar heen te slaan.
Eenmaal vrij besluit hij op zoek te gaan naar zijn zus. Een moeilijke
missie die maar weinig succes oplevert. Continue wordt hij herkend als
degene die zijn ouders vermoordde en vernederde. Zoekend naar een weg om
dit te beëindigen krijgt hij het idee dat hij als ringvechter wel
respect zou kunnen verdienen. Dit is immers waar hij goed in is.
Na het succes van het
duistere 'Dog bite dog' waren de verwachtingen voor de nieuwe film van
Soi Cheang gespannen. Helemaal toen hij aankondigde om de Japanse manga
'Shamo' te gaan verfilmen. Eveneens een duister verhaal met veel drama
en geweld. De film was in 2007 al klaar maar de release bleef lange tijd
uit. Het duurde dus ook tot midden 2008 voordat hij een release kreeg.
Vanaf het begin is
meteen duidelijk dat de film grimmig bedoeld is. Alles speelt zich af in
een surrealistische wereld waar niet echt een tijd of plaats aan te
hangen is. Een wereld vol verderf waarin alleen de sterkste overleven.
Soi Cheang speelt op bijzondere wijze met de beelden. Hij voegt te pas
en te onpas kraaien toe en gaat van licht naar duisternis. Duisternis
gebruikt hij voor het hoofdpersonage maar als we aankomen bij mensen die
het wat beter getroffen hebben worden de beelden een stuk helderder.
Voor het goede misschien iets te licht. Het doet allemaal aan als TL
verlichting en dit voelt van tijd tot tijd wat misplaatst. Zijn sterkste
punt is het geluid. Hierbij combineert hij beelden die voorbij flitsen
in met industriële geluiden. Hierdoor kraakt en schreeuwt de film aan je
voorbij en wordt het een hele aparte kijkervaring.
Visueel is er dus
wel wat op aan te merken maar Soi Cheang verdient ook complimenten voor
zijn drang naar het experimenteren. Wat hij laat zien is vrij uniek.
Helaas heeft hij alleen wel iets te veel hooi op zijn vork genomen qua
verhaal. Het gaat hier namelijk om het neerzetten van gecompliceerde
emoties. Niet zomaar woede die lijdt tot wraak maar frustraties die
lijden tot ingewikkelde personages. Hij loopt vrij makkelijk door het
deel in de gevangenis. Hier had wat meer aandacht absoluut niet
misstaan. Dit is het moment dat het personage van Ryo echt gevormd zou
moeten worden. Een buitenbeentje dat eigenlijk niet meer in staat zou
moeten zijn tot sociaal contact. De redenen zijn hiervoor ruimschoots
aanwezig. Op de een of andere manier lukt het alleen niet om Ryo echt
als gestoord te laten over komen. Sommige momenten gaat het prima maar
dan opeens gedraagt hij zich weer redelijk normaal. Dit veroorzaakt een
raar en vertekend beeld.
Als er meer tijd was
besteed aan het gedeelte waarin Ryo in de gevangenis zat had er minder
tijd over geweest voor het deel wat zich in de stad afspeelt. Dit had
een positieve uitkomst gehad op het verhaal. Nu is het allemaal wat
langdradig en lijkt het vaak niet aan zijn doel toe te komen.
Doordat Soi Cheang
er niet in geslaagd is de emoties van Ryo correct weer te geven is het
lastig om Shawn Yu te beoordelen. Op zich speelt hij goed. Hij laat zien
dat hij zich goed kan inleven in de woede en frustraties. Zijn uiterlijk
doet sterk denken aan dat van Rutger Hauer in 'Blade runner'. Eveneens
een psychopaat dus er zal vast wel ergens een bron van inspiratie in
deze film terug te vinden zijn. Francis Ng speelt eigenlijk zichzelf en
doet dit op de gebruikelijk prettige manier. Een verrassing is de
aanwezigheid van Bruce Leung. Hij heeft nog steeds die bizarre
vergroeide knokkels en dit past goed bij de oude karate meester die hij
hier neerzet. De vrouwelijke rollen worden neergezet door Annie Liu en
Pei Pei Wei-ying. Beiden overdrijven hun rol een beetje.
Voor een film die
over zoveel geweld gaat zou je best wat mooie actie mogen verwachten.
Helaas kunnen we dit predicaat er niet aanhangen. Het gaat hier meer om
boksen dan mooi film vechten. Er zitten twee momenten in die nog wel oké
zijn maar verder hoef je er niet veel van te verwachten.
'Shamo' doet dus helaas niet wat er van verwacht werd. De emoties zijn
simpelweg te gecompliceerd voor de snelle manier van film maken uit
Hongkong. Hierdoor is er een boel wat niet te rijmen valt. Jammer want
zowel op het visuele als audio vlak is de film wel de moeite waard. Maar
ondanks dat er veel niet klopt wekt de film wel nieuwsgierigheid op. Op
de één of andere manier wordt de nieuwsgierigheid geprikkeld. Natuurlijk
komt dit ook doordat je zit te wachten op de plotwending aan het einde.
Eentje die je eigenlijk al aan ziet komen maar waarvan je toch hoopt dat
hij beter is dan je verwacht.
Copyright
kungfufilms.nl (2008) |
