|
Als negen jonge
samurai constateren dat er iets niet helemaal goed gaat in hun clan
besluiten ze actie te ondernemen. Een van hun leiders is namelijk wat
van plan, maar ze weten niet wat of wie het precies is. Tijdens een
geheime bijeenkomst in een afgelegen tempel bespreken ze hoe de afspraak
van een van hen met Kikui verlopen is. De man was erg blij dat ze met dit
probleem naar hem toe gekomen waren en zal alles doen om het op
te lossen. Precies op het moment dat ze klaar zijn met het verhaal horen
ze lachen uit een van de duistere hoeken van de tempel. Het gevoel dat
ze betrapt zijn besluipt ze en ze nemen de gevecht houding aan. Langzaam
doemt uit de duisternis een ronin op (samurai zonder meester). Op
bijzonder rustige wijze neemt hij het hele verhaal wat hij net gehoord
heeft met ze door. Dit alles terwijl alle negen mannen om hem heen staan
klaar voor de aanval. Dit schijnt geen enkele indruk op Sanjuro
(Toshiro Mifune) want kalm geeft hij zijn
menig over het geheel en zegt dat ze het helemaal bij het verkeerde eind
hebben. Niet veel later blijkt zijn gelijk als de mannen van
Kikui zich
melden aan de poort van de tempel. De overmacht is zo groot dat vechten
zinloos lijkt maar de mannen willen het er toch op wagen. Sanjuro houdt
ze hier in tegen en draagt ze op zich te verstoppen. Langzaam loopt
Sanjuro naar buiten en raakt in gevecht met de grote overmacht. Hanbei,
de leider van de groep, heeft al snel door dat dit niet een van de mannen
is die ze zoeken. Hij laat de strijd stoppen omdat het overmeesteren van
deze ronin veelte veel tijd in beslag zal nemen. Tijdens zijn vertrek
nodigt hij Sanjuro nog wel even uit om voor hem te komen werken als hij
daar behoefte aan heeft. Door het hele voorval is de interesse naar deze
zaak behoorlijk opgewekt bij Sanjuro. Hij houdt er erg van onmogelijke
situaties te overwinnen en schaart zich het liefste achter de
verliezende partij. Hij voegt zich bij het gezelschap en hoort alles wat
ze te bespreken hebben ontspannen aan. Pas als ze een beslissing nemen
grijpt hij doordacht in en probeert ze in de juiste baan te leiden. Maar
de strijd lust van de negen jonge mannen brengen hem meerdere malen in de
problemen en bemoeilijken de missie.
Na het
grote succes van ‘Yojimbo’ werd de druk op Akira Kurosawa voor het maken
van een vervolg erg groot. Uit eindelijk zwichtte hij en maakte een
tweede avontuur met de vreemde samurai. De stijl van de film werd wel
wat aangepast, het verloop werd een stuk vlotter en de humor trad wat
meer naar de voorgrond. De grappen zijn nog steeds even subtiel, maar het
aantal is behoorlijk toe genomen. De kijker zal dus ook regelmatig
zitten gniffelen voor de tv om de bijzondere situaties. Deze
komen hoofdzakelijk voort uit een aantal traditionele Japanse gebruiken die
voor een leek niet altijd even duidelijk zijn. Toch spreken de gezichten
boekdelen en worden ze later toegelicht. Want de houding van Sanjuro is
bijzonder ongemanierd wanneer het om vrouwen gaat. Zijn uitspraken zijn vaak
lomp terwijl hij het niet zo bedoeld, hij weet gewoon niet beter.
Opvallend is vooral de reactie van de vrouwen op de hele situatie. Na
gered te zijn uit een ontvoering blijven ze overdreven kalm en sporen ze
de mannen aan vooral geen geweld te gebruiken. Als ze tijdens hun vlucht
bij een muur aankomen wordt er heel gewoon verteld dat ze daar niet
overheen kunnen. Ze blijven ontspannen staan tot dat Sanjuro
uiteindelijk maar voor hen neerknielt als opstapje. Zelf voor deze
oplossing sputteren ze tegen maar aanvaarden het uiteindelijk. De dame
blijft haar excuses aanbieden wat voor een westerling behoorlijk extreem
is. Niet veel later haalt ze de gijzelaar uit de boeien wanneer hij beloofd niet
te vluchten. Deze man, die opgesloten zit in een kast zonder slot, mengt
zich vervolgens ook meerdere malen in alle gespreken. Om zich vervolgens
weer terug te trekken in zijn ‘gevangenis’, bijzonder droog allemaal.
Wat actie betreft zit er veel meer beweging in de film. Meerdere malen
moet Toshiro Mifune zijn zwaard trekken om het op te nemen tegen grote
groepen mensen. De manier waarop hij hier door heen hakt is werkelijk
subliem. Dit blijft ook allemaal netjes binnen de perken van wat
realistisch is. Vooral het laatste gevecht doet de adem in de keel stokken.
De confrontatie tussen twee doorgewinterde samurai is ondanks zijn
extreem korte duur werkelijk geweldig. De uitstraling van de hoofdrol
speler verrijkt wederom een toch al geweldige film. Zijn charisma is
enorm aanwezig en hij blijft gewoon dat mysterieuze houden. Een man uit
een stuk met ondoorgrondbare motieven en vreemde gewoontes. Alles is op
heerlijk wijze uitgewerkt en er is zelf een vleugje filosofie in terug
te vinden. Er passeren diverse diepzinnige uitspraken de revue die
absoluut stof tot aandenken geven. Het zelfde geldt voor de boodschap die
de film enigszins uit draagt. Geweld is zinloos en dit is iets wat het
hoofdkarakter na veertig jaar zich ook realiseert. Of de film nu beter
is dan ‘Yojimbo’ mag je zelf bepalen. Beide zitten namelijk op een heel
ander niveau, maar behoren wel tot de top van de Japanse cinema. Ze laten
namelijk alle twee een indruk achter die je niet snel vergeet.
Copyright
kungfufilms.nl (2004) |