Tijdens een etentje met vrienden ontvangt Yoko een telefoontje. De ringtoon die ze hoort is niet die ze zelf ingesteld heeft en daarom neemt ze in eerste instantie ook niet op. Als ze later haar voicemail afluistert merkt ze dat het bericht van haar eigen telefoon komt. Om het nog vreemder te maken hoort ze zichzelf zeggen dat het regent en daarna vreselijk gillen. Als ze een paar dagen later aan de telefoon is met Yumi Nakamura (Kou Shibasaki) realiseert ze zich opeens dat dit het tijdstip is van het telefoontje wat ze een paar dagen eerder kreeg. Ze schrikt als ze zichzelf hoort zeggen dat het regent en nog geen vijftellen later komt ze op vreselijke wijze om het leven. Yumi Nakamura heeft het gevoel dat er iets niet klopt, maar de politie vindt dat het hier om een zelfmoord gaat. Pas als een van haar vrienden met een soortgelijk bericht op zijn telefoon komt slaat de schrik echt toe. Ze zet haar telefoon uit en besluit deze ook nooit meer aan te zetten. Om niet alleen te zijn nodigt ze een vriendin uit om bij haar te komen slapen. Midden in de nacht hoort ze wederom de zelfde ringtoon als bij haar overleden vriendin. Maar ze kan weer opgelucht ademhalen als blijkt dat dit niet haar telefoon is. Misschien wat egoïstisch want het was de telefoon van haar vriendin. Ditmaal geen voicemail maar een angst aanjagende bewegende foto van haar vriendin. Op de achtergrond is duidelijk een schim te zien die het op haar gemunt heeft. De stoppen slaan door en de volgende dag proberen ze de telefoon terug te brengen naar de winkel. De verkoper beloofd dat het geheugen gewist zal worden en ze hopen dat het hiermee eindigt. Als ze bijna thuis zijn worden ze gestopt door een complete cameraploeg. Als de leidinggevende van het team hoort dat de telefoon weg is stopt hij haar onmiddellijk een andere telefoon in haar hand. Zodra de camera loopt klinkt wederom die vreselijk ringtone en verschijnt dezelfde afbeelding op het toestel. De televisie mensen zien hier natuurlijk meteen een mooi programma in. Ze nodige het slachtoffer uit om een live show te doen op het tijdstip dat de foto verstuurd is. Radeloos stemt ze hier mee in maar Yumi Nakamura vindt dit maar helemaal niets. Helaas krijgt ze gelijk en er is live op tv te zien hoe haar vriendin door mysterieuze krachten om het leven gebracht wordt. Maar dan is Yumo Nakamura aan de beurt. Haar weg gebrachte telefoon duikt opeens op met een voicemail. Ze weigert alleen haar noodlot te accepteren en samen met de broer van een van de eerste slachtoffers gaat ze op onderzoek uit.

In de afgelopen paar jaar is de Japanse cinema aardig populair geworden in Nederland. Er wordt vooral gescoord in het horror genre en extreem gewelddadige of confronterende films. Persoonlijk heb ik me nog niet echt in de hype laten meesleuren maar het verhaal van ‘One missed call’ sprak zo aan dat de nieuwsgierigheid niet te bedwingen was. De film weet diverse genres met succes met elkaar te combineren. De basis is een mengeling van horror en het serie moordenaars genre. Mysterie, spanning en angst aanjagende schrik effecten typeren dus de film. Het verhaal komt in het begin langzaam op gang en dit geldt eigenlijk ook voor de gruwelijkheid van de beelden. De eerste twee moorden zijn vreemd maar niet echt super eng te noemen. Pas bij het derde slachtoffer bouwt de spanning zo op dat het echt eng gaat worden. En dit is nogal wat want een moord die live op tv uitgezonden gaat worden maak je niet iedere dag mee. Een angstig en bibberend middelpunt dat zelfs te midden van al deze camera’s haar lot niet zal ontsnappen. Regisseur Miike Takashi zorgt er voor dat de gevoelens van het slachtoffer perfect over komen op de kijker. Het kost dus ook niet veel moeite om je goed in te denken hoe ze zich zou moeten voelen. Dit maakt gevoel wat je er van krijgt behoorlijk onplezierig. Eigenlijk is het behoorlijk bizar dat iemand door middel van een film zo met je emoties kan spelen. Hierna slaat de film aardig om naar een soort detective. De schrikeffecten blijven aanwezig en langzaam maar zeker ontwikkeld er zich een goed onderbouwde verklaring voor wat er allemaal gebeurt. Stukje bij beetje komt de gruwelijke waarheid aan het licht. Maar als je denkt dat je het begrepen hebt wordt er een plotwisseling tegenaan gegooid en ben je bijna weer terug bij af. ‘One missed call’ is dus een bijzonder intense kijkers ervaring. Ook erg sterk is het feit dat niet alles hapklaar wordt opgediend. Kleine opmerkingen of gebeurtenissen worden onverklaard gelaten en laten je dagen piekerend achter wat hier werkelijk de reden van zou kunnen zijn. Iedereen heeft dus ook zijn eigen achtergrond bagage waardoor hij op een bepaalde manier functioneert. Dit ligt eigenlijk allemaal in een lijn en deze komt aan het einde samen. Heel even slaat het verhaal een pad in wat naar het zombie genre neigt. Een scène die absoluut essentieel is voor het verhaal maar nogal afsteekt bij de rest. Alles blijft continue vaag en dit is opeens wel heel erg tastbaar. Want echt veel gruwelijke beelden krijg je niet te zien. Het gaat allemaal in flitsen en dit maakt het juist enger. Er zijn zelfs momenten die je kippenvel van top tot teen zullen bezorgen. Kort samengevat is ‘One missed call’ een goed uitgedachte horror film die je de stuipen op het lijf zal jagen.

Copyright kungfufilms.nl (2005)