|
Na acht jaar undercover
geweest te zijn weet Harry Sin (Nick Cheung) eindelijk zijn grote zaak
op te lossen. Hij rolt hierbij een grote bende op en zorgt dat de baas,
Don Dark (Francis Ng) in de gevangenis belandt. Harry Sin is blij dat
hij nu eindelijk het triade leven de rug kan toekeren en een gewone
agent kan worden. Eerst krijgt hij een prijs uitgereikt voor zijn moed.
Alleen het politie uniform wat hij hiervoor aan moet zit hem wat
onwennig. Hij heeft het zo lang niet aan gehad dat hij zich afvraagt of
het nog wel bij hem past. Als de hele ceremonie vervolgens even tussen
neus en lippen door gedaan wordt is hij helemaal in de war. Hij is in
een klap al zijn vrienden van de afgelopen acht jaar kwijt. En degenen
die zijn nieuwe vrienden moeten worden kijken hem met de nek aan. Ze
vertrouwen hem niet omdat hij zolang bij de triade heeft gezeten. Er
loopt ook een onderzoek naar hem bij interne zaken om te kijken of hij
wel te vertrouwen is. Zelfs Cat (Rain Li), zijn geliefde van de
afgelopen vier jaar kan hij niet meer ontmoeten. De partner die hij
toegewezen krijgt (Anthony Wong) is een wat oudere agent. Deze houdt er
niet echt zachtzinnige methodes op na. Dit stoort Harry Sin enorm.
Hijzelf is tijdens zijn undercover periode ook regelmatig op die manier
aangepakt. Dit is niet zijn manier van werken en hij heeft het gevoel
dat Don Dark nog meer respect voor mensen had. Hij zit compleet tussen
de wal en het schip. Hij glijdt dus ook steeds verder af in zijn
verwarring. Het duurt dan ook niet lang voordat hij tot ontploffing komt
en tussen de triades en de politie in komt te staan.
Normaal gesproken zien
we in politie films stoere agenten die undercover gaan en grote zaken
oplossen. Alleen wat er daarna gebeurt krijgen we vaak niet te zien. De
'Infernal affairs' trilogie gaf hier al een mooi voorbeeld van. Maar 'On
the edge' begint precies waar de grote zaak ophoudt. Er wordt getoond
wat de psychologische problemen van de agent kunnen zijn. En waarom
velen van hen na dit soort werk de politie de rug toe keren.
Het verhaal wordt
deels verteld in terugblikken. We beginnen bij wat er nu gaande is en
langzaam krijgen we stukje bij beetje de geschiedenis te zien. En
aangezien Herman Yau een regisseur met behoorlijk wat ervaring is, lukt
dit zonder problemen. Zijn manier van vertellen wekt goed de
nieuwsgierigheid op. Ondanks dat hij zich alleen focust op de laatste
vier jaar van het verhaal komen de personages goed tot leven. Het mag
alleen gezegd worden dat er iets meer in had gezeten. De film duurt nu
net geen negentig minuten (inclusief aftiteling). Was er iets meer de
diepte ingegaan over bijvoorbeeld de jeugd van de hoofdpersonages dan
had de film absoluut meer body gehad. Nu mogen we het doen met een
document wat alleen een bepaalde periode belicht. Voor diegenen die de
film in een hokje willen plaatsen is actie/drama de beste benaming. Het
drama staat alleen wel op de eerste plaats. En dit mag behoorlijk heftig
genoemd worden. We worden echt meegesleept in de problemen van de
hoofdpersoon. En dit wordt allemaal zo gebracht dat je niet anders kan
dan met hem meevoelen. De serieusheid van het verhaal is een welkome
afwisseling in de vaak overheersende humor die Hongkong de laatste tijd
typeerde.
Visueel gezien is de
film een absoluut hoogstandje. Dit kan ook niet anders want naast
regisseur is Herman Yau ook regelmatig achter de camera te vinden. De
stijl van de film doet erg denken aan de eerdere films van Wong Kar Wai.
Dromerig, surrealistische maar toch helder en kleurrijk. Het slaat dus
niet compleet door naar een doomsfeer. De camera beweegt prachtig door
de straten van Hongkong en de bars waar de triades zich bevinden. De
timing in dit alles is perfect en hierdoor kijkt de film prettig en
gemakkelijk weg. Muzikaal gezien gebruikt de film over-dramatische
soundtracks. Het meest opvallende hierin is een opera zangeres die
helemaal los gaat. Verder blijft het allemaal in het instrumentale
hangen.
Wat erg opvalt is
dat 'On the edge' om de een of andere reden niet zoveel publiciteit
heeft gekregen. En dat is absoluut zonde. De film is het alleen al om de
cast waard gezien te worden. Waarschijnlijk zijn het de grotere
producties die op het moment van de release alle aandacht in de pers
opslokte. In de hoofdrol zien we Nick Cheung. Een sterke acteur die al
aardig wat films op zijn naam heeft staan. Hoofdzakelijk in de bijrollen
maar het is Johnny To die hem steeds meer naar voren duwt. Zo speelde
hij in 2004 de hoofdrol in het succesvolle 'Breaking news' en was hij te
zien in bijna alles wat Johnny To daarna maakte. Maar ook onder leiding
van Herman Yau komt hij goed tot zijn recht. Hij speelt zijn rol met
overtuiging en doet het een stuk beter dan al die popacteurs. Hij heeft
gewoon een veel rauwere uitstraling. Tegenover hem staat een broodmagere
Anthony Wong. Waar we hem van de jaren negentig kennen als iets aan de
dikke kant wordt hij steeds magerder en magerder. Hij ziet er hier dus
ook echt slecht uit. Het kapsel wat hij hierbij heeft versterkt dit ook
nog eens extra. Maar het past zijn personage perfect. Deze man is
absoluut een van de beste acteurs van Hongkong want telkens weer weet
hij iets compleet anders neer te zetten. Francis Ng heeft eigenlijk niet
echt een hele grote rol. Maar wat hij neerzet is even overtuigend als
altijd. De laatste hoofdrol is voor Rain Li. Een redelijk onbekende
actrice die momenteel hard aan de weg timmert. En voor haar geldt
eigenlijk het zelfde als voor de rest van de cast.
Een film als deze
kan natuurlijk niet zonder actie. Maar veel is er niet in terug te
vinden. We moeten het doen met wat auto achtervolgingen en wat
knokpartijen. Deze zitten goed in elkaar en zijn van het niveau recht
voor je raap. Er worden dus ook geen doekjes om gewonden. Hierdoor wordt
het gevoel van realisme aardig versterkt en niets wordt dus
ongeloofwaardig of overdreven.
Vreemd genoeg is 'On the edge' geen film die heel veel aandacht heeft
gekregen. Hij is dus ook niet zo heel bekend. Toch is het een van de
betere films uit Hongkong van 2006. Er wordt een prachtig verhaal
verteld en de cast levert een indrukwekkende prestatie af. Daarnaast
wordt het allemaal met een bijzondere visuele flair in beeld gebracht.
Het enige minpunt van de film zit hem eigenlijk in de speelduur.
Tegenwoordig zijn we gewend om veel langere films voorgeschoteld te
krijgen. Hierdoor krijgen we dus ook veel meer informatie tot ons. 'On
the edge' had best wat langer gemogen zodat de personage wat meer body
hadden gekregen. Maar zoals de film nu is kijkt hij prima weg en is het
zeker anderhalf uur vermaak op een ouderwetse Hongkong manier. Er is
hoop voor de toekomst.
Copyright
kungfufilms.nl (2006) |
