Het ergste dat je als
geliefde kan overkomen is ontdekken dat die gene waar je zo van houdt
een ander heeft. De grond wordt onder je voeten weggeslagen en al je
toekomstplannen vallen in duigen. De New Yorkse Elizabeth is dus ook
aardig van slag als ze deze ontdekking doet. Toch wil ze verder met haar
leven. Om dit te kunnen doen moet ze eerst de sleutel van het huis van
haar ex terug geven. Alleen omdat hij haar zo bedrogen heeft wil ze hem
niet meer zien. Ze besluit de sleutel af te geven bij een eetcafé in de
buurt. Eigenaar Jeremy (Jude Law) neemt de sleutels in ontvangt en biedt
Elizabeth een luisterend oor. In de dagen die volgen komt Elizabeth nog
regelmatig terug bij het eetcafé. De band tussen haar en Jeremy groeite.
Ze merkt zelfs dat ze gevoelens voor hem krijgt. Voor haar een erg
verwarrende situatie aangezien ze haar ex nog niet vergeten is. Omdat
alleen tijd de juiste beslissing kan bepalen besluit ze een tijdje weg
te gaan. Ze zegt Jeremy geen gedag en neemt zomaar een bus. In de
periode die volgt trekt ze van stadje naar stadje. Overal waar ze komt
werkt ze meer dan dat ze vrij is. Op deze manier hoeft ze niet na te
denken over haar verdriet. Gaandeweg ontdekt ze dat zij niet de enige is
met liefdes problemen. De situaties waar ze in beland doen haar steeds
meer realiseren welke keuze ze moet maken.
Als er één filmmaker
een herkenbare stijl heeft dan is het Wong Kar Wai wel. Zijn verhalen
hebben bijna altijd hetzelfde onderwerp en hij gaat meer voor het
visuele dan voor de dialogen. Situaties helemaal uitkauwen en uitleggen
doet hij ook niet. Je mag je eigen fantasie gebruiken om de gaten in te
vullen. Hierbij geeft hij precies genoeg hints om dit te doen. 'My
blueberry nights' is zijn eerste Engelstalige film. Een grote stap en
test of zijn magische formule ook in een westerse setting werkt. Om het
nog iets gecompliceerder te maken vroeg hij zangeres Nora Jones de
hoofdrol te spelen. Zij had totaal geen acteer ervaring maar dit mocht
voor Wong Kar Wai geen belemmering zijn.
Voor Wong Kar Wai
dus uitdagingen genoeg. Om het risico wat te beperken nam hij een
verhaal wat aansluit bij zijn grootste successen 'Chungking express' en
'Fallen angels'. De sfeer en het tempo zijn gelijk maar de humor
ontbreekt. De toon van de film is dus ook een stuk zwaarder. Echter is
verder alles dat noodzakelijk is aanwezig. De voiceover, de dromerige
beelden, maffe camera shots en typische dialogen. Het verhaal is iets
wat je gewoon moet laten gebeuren. Het eerste uur lijkt het nergens heen
te gaan maar langzaam begint er zich een rode draad te vormen. We worden
meegenomen in meerdere verhalen. Hoofdrolspeler Nora Jones is hierbij
meer de gene die het vanaf de zijlijn bekijkt dan het middelpunt. Toch
is alles wat er gebeurt van belang voor haar karakter. Zo kan een
gefrustreerde dronken dorpsagent of een beroepgokker onbedoeld een
leraar zijn die een wijze levensles brengt. Hier wordt tevens het bewijs
geleverd dat je ook niet succesvol hoeft te zijn om iemand wat te leren.
Allemaal net even vanaf een andere kant bekeken. Normaal gesproken vraag
je namelijk raad bij iemand die weet wat hij aan het doen is. Toch wordt
uiteindelijk het doel van alles duidelijk en valt alles op zijn plaats.
Hierbij is er voldoende ruimte om later nog eens rustig na te denken
over alles wat gebeurd is. We kunnen dus zeggen dat de film verhaal
technisch geslaagd is.
Amerika is
natuurlijk heel anders dan Hongkong. De sfeer is hierdoor heel anders.
Er is gekozen voor rustige plaatsen om te filmen. Hoofdzakelijk is dit
op plaatsen waar mensen samen komen. Cafés, casino's en restaurants
vormen het middelpunt van de film. Maar eigenlijk is de omgeving maar
bijzaak. Het gaat om de personen en deze zijn bijna altijd het
middelpunt van de shot.
Voor Nora Jones was
dit haar acteer debuut. Voor Wong Kar Wai was haar onervarenheid van
essentieel belang. Hij wilde iemand die natuurlijk kon acteren zonder
zich aan regeltjes te houden. Het resultaat is prima. Nora Jones
gedraagt zich inderdaad erg natuurlijk. Maar op zich is ze ook niet zo
heel veel aan het acteren. Het zijn Jude Law, Nathalie Portman, Rachel
Weis en David Strahairn die voor het vuurwerk zorgen. Zij zijn hier de
echte acteurs en Nora Jones bekijkt alles vaak vanaf de zijkant. Haar
personages is ook erg introvert dus het past allemaal goed.
Liefhebbers van de
films van Wong Kar Wai weten dat muziek altijd een belangrijke rol
speelt. De soundtrack hier bestaat uit hoofdzakelijk country pop
klassiekers. Nummers die iedereen wel eens gehoord heeft. Echt vrolijke
nummers zijn het niet. Ze passen goed bij de sfeer van het verhaal en
geven deze meer kracht. Echt een rode draad zoals 'California dreaming'
van de Mama's and the Pappa's in 'Chungking express' was is niet
aanwezig.
Cameraman
Christopher Doyle en Wong Kar Wai hebben jaren lang samen films gemaakt.
De resultaten waren telkens weer betoverend. Samen wisten ze een
geweldige dromerige sfeer te creëren die je door een film heen liet
zweven. De samenwerking werd hier niet voort gezet. In plaats daarvan
mocht Darius Khondji achter de camera plaats nemen. Ook een man met veel
ervaring en met films als 'The beach', 'Panic room' en 'The ninth gate'
op zijn naam. Toch weet hij niet dezelfde magie te creëren. Sommige
beelden voelen misplaatst en geforceerd aan. Misschien is William Chang
die de montage doet hier de schuldige van. Hij was alleen
verantwoordelijk voor alle films van Wong Kar Wai op dit gebied en nooit
eerder deed dit zich voor.
'My
blueberry nights' is
een
prima film.
Alles is lekker traag en in het begin heb je geen idee waar je op moet
letten. Langzaam maar zeker valt alles op zijn plek. Zoals je mag
verwachten van Wong Kar wai is het thema liefde en de problemen er van.
Hij zet hier zijn traditie van films als 'Chungking express' en 'Fallen
angels' voort. Tevens was dit zijn debuut op het gebied van de Engelse
taal en we mogen zeggen dat het project geslaagd is. Het enige waar wel
op gehoopt mag worden is dat hij voor zijn volgende film de humor weer
een beetje terug brengt.Copyright
kungfufilms.nl (2008) |