Goldig films was een kleine maatschappij die toch aardig wat leuke kung fu films wist te produceren. Dit was hoofdzakelijk in de jaren tachtig. Daarvoor maakten ze eigenlijk van alles. Dit liep van actiefilm tot drama en weer terug. Experimenteren was ook geen probleem. Want om een juiste formule te vinden is dit zeker nodig.

'Mantis fists & tiger claws of Shaolin' is hier een bijzonder voorbeeld van. Op nogal klunzige wijze wordt er horror vermengd met een standaard kung fu verhaal. Het resultaat is een tikkeltje suf maar levert op een heleboel punten toch zeker een verrassende film op. Vooral de getekende intro is behoorlijk luguber. Hierin wordt uitgelegd dat de vrouwelijke bidsprinkhaan haar mannetje tijdens het paren het hoofd afbijt. Daarna vertelt de voice over ons dat dit verhaal opvallend veel vergelijkingen vertoont met dit feit. Daarna wordt het een gewone kung fu film. Een jongen komt de stad in en hij is op zoek naar iemand. Hij krijgt een aanvaring met de lokale gangsters en het geweld kan beginnen. Over het algemeen zit er een goede continuïteit in de scènes. Erg saai wordt het dus niet want er gebeurt genoeg. Ook is er voldoende afwisseling en mysterie. Pas aan het einde komt het Horror deel om de hoek kijken. Van het ene op het andere moment verandert een normale kung fu film in iets heel bizars. Dit voelt echt alsof het er aan geplakt is. Het past gewoon niet bij de rest van het verhaal en over de geloofwaardigheid zullen we het maar niet hebben.

Waar het in 'Mantis fists & tiger claws of Shaolin' absoluut niet aan ontbreekt is grof geweld. Op bijzonder brute wijze wordt een vrouw verkracht. En om het even erger te maken gebeurt dit nog drie keer ook. Daarna wordt er even luchtig overheen gestapt en geen aandacht meer aan besteed. Dit is nogal bevreemdend maar als je een beetje goed naar de intro geluisterd hebt is het allemaal te weerleggen. Verder zitten er nogal wat brute moordscènes in. Zonder dat de dader getoond wordt vindt de een na de ander de dood. De eerste keer gebeurt dit door een dat er nogal wat bamboe stokken door de lucht vliegen. En een andere keer gaan de mensen een kamer in en vallen ze er dood weer uit. Maar vooral die eerste keer is lekker luguber en bloederig. Mensen worden gespietst of komen klem te zitten tussen twee stokken. Rare momenten en dit komt vooral omdat ze uit het niets lijken te komen.

Als we enkel op de hoofdrolspelers af gaan is het acteerwerk precies zoals je mag verwachten in een kung fu film. Bij de kleinere rollen is dit echter niet het geval. Deze worden vrij mat en lusteloos neergezet. Maar een acteur als John Cheung weet de aandacht toch altijd wel af te leiden. Hij is perfect voor de rol die hij neerzet. Nonchalant en met die typische kung fu held uitstraling. De grote verassing is echter Dean Shek. De man die bekend staat als de meest irritante clown van het kung fu genre. Hij zet gewoon even een overtuigende schurk neer. Dit is totaal niet wat je van hem verwacht maar het lukt hem aardig. Compleet met grijze pruik en baard zet hij zijn meest duistere blik op en probeert hij zo duivels mogelijk te zijn. Een andere bekende acteur is Cheung Lik. Alleen de rol die hij vertolkt voelt ook alsof hij er een beetje bij geplakt is. Deze is dus ook te klein om echt een mening te vormen.

Wat eigenlijk opvallend is zijn de actiescènes. Deze zijn namelijk nogal experimenteel en vertonen opvallend veel vergelijkingen met de ideeën van Yuen Wo Ping. Niks bijzonders want deze man heeft aardig wat invloed gehad in de loop der jaren. Alleen als je de jaartallen van zijn films naast deze legt ontstaat er wat scheefgroei. Want in 1977 was Yuen Wo Ping nog bezig met serieuzer werk. 'Snake in the eagle shadow' was nog niet gemaakt of in productie. En pas rond 1979 begin hij met het experimentele werk. We zouden dus kunnen stellen dat Chui Yee-Ang hier zijn tijd even ver vooruit is. Zo loopt San Kuai (net als in 'Buddist fist') rond met een bochel. Als extraatje zit deze helemaal vol met punten. Dit levert natuurlijk nogal wazige gevechten op. Verder is er een speer die zijn punt kan afvuren en pijltjes kan schieten vanuit zijn kwast. Een zwaard dat alle kanten kan opdraaien en meer van dit soort bijzonderheden. Maar de choreografie is bijzonder speels. Er gebeuren dus allerlei gekke dingen maar het niveau ligt behoorlijk hoog. Alleen als Dean Shek aan de beurt is om te vechten zakt dit aardig in. Er voor een keertje cool uitzien is dus ook heel wat anders dan kunnen vechten. Gelukkig had de regisseur het ook door. Naar mate het gevecht vordert krijgt zijn stand-in het dus ook steeds drukker.

Copyright kungfufilms.nl (2006)