|
Na een poging om haar leven als succesvol
huurmoordenaar achter zich te laten belandt 'The Bride' (Uma Thurman) in
een coma. Haar ex-collega's kozen haar trouwdag om haar verraad af te
straffen. Hiermee sleepte ze negen mensen mee de dood in. Ook haar
aanstaande echtgenoot vindt de dood en haar ongeboren kind komt nooit
ter wereld. Bill (David Carradine), een meedogenloze gangster en de
hoofdschuldige van dit hele verhaal, wil niet dat 'the bride' op een
laffe manier gedood wordt. Want een huurmoordenaar van dit niveau hoort
in het zadel te sterven en niet in hulpeloos in haar comateuze toestand.
Na vier jaar ontwaakt ze en herinnert zich alles als de dag van gisteren
en zint op wraak. Een voor een zoekt ze de leden van 'The
Deadly Viper Assassination Squad' op om hen te laten betalen voor hun
daden. En aangezien iedereen een achtergrond als huurmoordenaar heeft,
is het niet altijd even makkelijk om het gewenst resultaat te
halen. Na het eerste slachtoffer gemaakt te hebben reist 'the bride'
naar Okinawa. Ze gaat op zoek Hattori Hanzo (Sonny Chiba) de beste
zwaardenmaker van de wereld. Deze zwoor zijn ambacht af aan God omdat
hij niks meer met de dood te maken wilde hebben. Als hij hoort waarvoor
'the bride' het wapen nodig heeft maakt hij een uitzondering. Bill liet
namelijk ook de nodige sporen na in zijn verleden en op deze manier kan
hij zijn schaamte iets verlichten. Met dit wapen in handen is 'the bride'
klaar om de strijd aan te gaan met O-Ren Ishii (Lucy Liu) en 'The Crazy
88 fighters', nummer twee op haar dodenlijst.
Eerst
een rustige intro met de namen van de spelers tegen een zwartscherm, met
het nummer 'Bang Bang' van Nancy Sinatra op de achtergrond. Hierna weet Quentin Tarantino
perfect de toon te zetten van wat je kan verwachten in 'Kill Bill',
namelijk alles. Want net als je verwacht dat de rust weder gekeerd is
vliegen de bloedspatten weer om je oren. De sfeer in de film is
betoverend en surrealistisch en komt echt over als een Japans/Chinese
bloedwraak film uit de jaren zeventig. Er zitten zelf wat kleine fouten
in verwerkt die je regelmatig tegen komt in dit genre films. Normaal
werden ze gemaakt doordat er bijna nooit met een echt script gewerkt
werd. Nu zijn ze er expres in verwerkt. Als je een hommage
maakt moet je het goed doen. In een heleboel opzichten is dit absoluut
gelukt, alleen ben ik bang dat de echte martial arts fan een beetje
teleurgesteld wordt. De gevechten zijn continue opgebouwd uit korte
shots en worden aangevuld door geweldig camerawerk. De montage zit goed
en flitsend in elkaar, maar helaas kan ik de stijl van choreograaf Yuen
Wo Ping er niet echt in terug vinden. Misschien komt dit doordat er in
deel één veel met het samoerai zwaard gevochten wordt en deze scènes
voornamelijk door Sonny Chiba gemaakt zijn. Hopelijk is dit beter in het
tweede deel. Uma Thurman, die volgens de berichten maanden in training
geweest moet zijn, heeft diverse schoonheid foutjes in haar stijl en
doet niet echt spectaculaire dingen. En bij iedere moeilijke beweging
kan een oplettend oog duidelijk zien dat er een stand in gebruikt is. Om
dit enigszins te verdoezelen is een gevecht in het donker een goede
oplossing. Zelfs Liu Chia Hui (Gordon Liu) komt in het eerste deel niet
goed uit de verf. Zijn rol is kort. Laten we hopen dat hij in het tweede
deel, waarin hij de rol van Pak mei (een priester met witte haren) voor
zijn rekening neemt, betere gevechten aflevert.
De
gevechten brengen dus niet echt wat nieuws of bijzonders. Wat er wel
voor zorgt dat 'Kill Bill' een geweldige film is zijn de extreme
karakters en situaties waarom Quentin Tarantino bekent staat. De manier
waarop alles in beeld gebracht wordt getuigd absoluut van top klasse.
Mooi zwevend camerawerk wat perfect de sfeer van een situatie weet weer
te geven. En gezichtsuitdrukkingen die boekdelen spreken. Ik moet alleen
wel zeggen dat Uma Thurman er het minst in slaagde om mij te overtuigen
van haar meedogenloosheid. Verder komt iedereen goed psycho over met als
topper Chiaki Kuriyama die de rol van Go Go Yubari speelt. Een meisje
van zeventien in een school uniform die flink verknipt is, een beetje in
de stijl van een manga film. Het tekenfilm deel dat verwerkt is in de
film overtreft de rest van de film in bruutheid. Dit deel, wat de geschiedenis
van O-Ren Ishii vertelt, is keihard en grof. Tevens luidt dit het begin
in van een heleboel bloed doordrenkte scènes. Het ene ledenmaat na het
ander vliegt je om de oren. Om over de liters bloed die je tegemoet
spuiten maar niet te spreken. Dit soort dingen samen met de locaties,
de karakters en de geweldige jaren zeventig soundtrack maken 'Kill Bill' tot een film die lang in je geheugen
blijft hangen.
Copyright
kungfufilms.nl (2003) |