Na het verslaan van O-Ren Ishii en 'The crazy 88' vertrekt 'The bride' (Uma Thurman) naar Mexico. Er staan nu nog twee mensen op haar lijstje voordat ze eindelijk aan Bill toekomt. Maar dit is niet het enige wat belangrijk is. Nog niet zo lang geleden heeft ze gehoord dat de dochter waarvan zij dacht dat ze nooit geboren was nog leeft. En er is niet zo gevaarlijk dan een moeder die vecht voor de hereniging met haar kind. 

Om de een of andere duistere reden heeft Quentin Tarentino er voor gekozen om in 'Kill Bill 2' een aantal veranderingen in de stijl aan te brengen. De actie wordt naar achteren geschoven en maakt plaats voor verbaal geweld. Dit zijn natuurlijk de dialogen waar de meeste mensen op zaten te wachten en waar hij wereld beroemd mee werd. Maar doordat het eerste deel visueel zo extreem gewelddadig was is dit toch niet helemaal wat je verwacht. Eigenlijk zit je dus continue te wachten tot er wat gebeurd en dit is iets wat vaak best lang op zich laat wachten. Het tweede wat erg opvalt is de muziek keuze. Deze ligt nog steeds in dezelfde lijn als het eerste deel maar er zijn bijna alleen instrumentale nummers gebruikt. De voorheen veelvuldig gebruikte theme van de film 'Ironside' komt nu maar een keer voor. Je zou toch verwachten dat deze duidelijk stijl elementen uit het eerste deel door zou voeren, maar dit is niet het geval. Wat we wel krijgen is een film die heel goed zonder het eerste deel te kijken is, maar toch een heleboel over de achtergrond van 'The bride' toelicht. De sfeer ligt meer in de stijl van een Amerikaanse film en zoals ik al zei draait het hier om de dialogen en prachtige typetjes. Er zijn zeker veel extra dingen in het verhaal terug te vinden. Dit zijn kleine details die er vaak niet toe doen zoals een dwerg die een graf staat te graven of een dame met een kapot geslagen lip. Deze dingen worden getoond maar er word verder geen uitleg bij gegeven. Je mag er dus verder met je eigen fantasie invulling aangeven wie ze zijn of wat er gebeurt is. De personages met meer diepgang zijn zoals we van Tarantino gewend zijn geweldig. Bill krijgt gestalte en dit is eigenlijk waar de hele film om draait, wie is nu eigenlijk Bill. Nou ben ik niet echt een liefhebber van David Carradine maar de manier waarop hij deze rol neerzet is werkelijk fenomenaal. Zijn gezichtsuitdrukking is kil en straalt levenservaring uit. Andere geweldige personages zijn de surrogaat vader van Bill en natuurlijk Pan Mei. De laatste is natuurlijk een karakter waar ik bijzonder naar uitkeek. Helaas moet ik wederom zeggen dat Liu Chia Hui tegen valt. Zijn gezichtsuitdrukking is veelte lief en ik had zijn rol wat langer verwacht. Het is tijdens deze scènes dat we ook Uma Thurman bezig krijgen te zien met kung fu. Van mij hoeft ze dit niet meer te doen, want hier faalt ze in ieder opzicht. Geen kracht, geen flexibiliteit en het enige wat ze wel heeft is een vastberaden uitstraling. Haar trainingen bij de grootmeester zijn zeker grappig op de momenten dat dit zo bedoeld is en hierdoor wel de moeite waard. Verder geldt ook hier dat de dialogen meesterlijk zijn ook al zijn ze deels in het Chinees. Wat me ook een klein beetje tegen de borst stuiten zijn de fouten die 'The bride' telkens weer in haar aanslagen maakt. Ze wordt voorgesteld als de beste huurmoordenaar die er is, maar toch delft ze regelmatig het onderspit. Wat mij betreft had de titel -meest vasthoudende huurmoordenaar- beter gepast. 'Kill Bill 2' voldoet dus totaal niet aan het gene wat ik (die deel één zeker kon waarderen als film) verwacht had. Gelukkig is wat we krijgen wel vermakelijk, maar dan op een heel ander niveau. Pure Tarentino stijl en misschien komt dit omdat hij geluisterd heeft naar de kritieken van het grote publiek, want die wilde meer dialogen en dat krijgen ze ook.

Copyright kungfufilms.nl (2004)