|
De tijd van de grote successen heeft
actie acteur Jean Claude van Damme achter zich gelaten. Niet vrijwillig
maar de tand des tijd heeft zijn tol geëist. Hij is ouder geworden en
dit is hem duidelijk aan te zien. Natuurlijk lokt zijn naam nog wel
mensen maar de rollen die hij aangeboden krijgt worden steeds minder
interessant. De regisseur waar hij momenteel mee werkt laat hem keihard
werken en behandeld hem als vuil. Het respect in deze samen werking is
ver te zoeken. Dit maakt de acteur alles behalve gelukkig. Om het nog
wat erger te maken zit hij financieel aan de grond, is hij gescheiden en
moet hij naar het gerecht voor de voogdij over zijn dochter. Geen
prettige periode en om alles even te overdenken besluit hij naar zijn
ouders in Brussel te gaan. Hij is van plan om daar alles op een rijtje
te zetten. Vanaf daar wil hij bepalen wat hij verder met zijn leven zal
gaan doen. Bij aankomst merkt hij al snel dat zijn stadsgenoten hem een
warm hart toe dragen. Iedereen herkent hem er worden foto's gemaakt,
handen geschud en vragen gesteld. Zijn bezoek aan zijn geboorte stad
lijkt dus een goede keuze te zijn. Dit veranderd echter vrij snel als
hij geld wil halen bij de bank. Niet veel later klinkt er een enorme
knal en vliegen de ramen er uit. Een agent ter plaatsen gaat polshoogte
nemen en zien Jean Claude van Damme de ramen barricaderen. Vervolgens
word de agent beschoten en kiest hij het hazenpad. Er word een
specialteam van de politie ingeschakeld om de situatie onder controle te
krijgen. Er zijn namelijk gijzelaars binnen en deze moeten natuurlijk
levend weer naar buiten. Een vreemde situatie want ondertussen
verzamelen zich allerlei geïnteresseerde rondom de bank. Allemaal
moedigen ze Jean Claude van Damme aan. De politie heeft geen idee wat ze
er mee moeten en proberen het maar met onderhandelen.
Echt voor de wind ging het Jean Claude van Damme niet de
afgelopen jaren. Hij maakte nog wel films maar scoorde er niet echt hoog
mee. Tegelijkertijd vocht hij tegen een cocaïne verslaving en onderging
hij vier scheidingen. De klad zat er dus een beetje in en er moest wat
bijzonders gebeuren om weer onder de aandacht te komen. Mabrouk El
Mechri Kwam met het juiste idee. Hij wilde een andere kant van Jean
Claude van Damme laten zien. Hij moest in een aparte situatie te laten
belanden en meer acteren dan normaal. Dit was al jaren geleden besproken
maar het kwam er maar niet van om de film echt te maken. Uiteindelijk is
het toch gelukt en 'JCVD' is het resultaat.
Wat we te zien krijgen is een hele andere kant van Jean
Claude van Damme, hij moet echt acteren. Dit gaat hem goed af en hij
krijgt hier ook de ruimte voor. Zijn rol is alles behalve één
dimensionaal. Het grote voordeel voor hem was natuurlijk dat hij
zichzelf mocht spelen. Hierbij kon hij putten uit zijn eigen ervaring en
emoties. Maar ondanks dat dit een goede opzet was had hij het
waarschijnlijk ook op andere wijze wel gered. Jean Claude van Damme is
altijd wel een goede acteur geweest maar heeft nooit een echte kans
gehad om dit te bewijzen. Maar dat is de prijs die je betaald als je
acteur in het actie genre bent. Het verhaal van de film gaat uit van een
aparte maar gelijk ook grappige situatie. Het probeert film en realiteit
tegenover elkaar te zetten en speelt met problematiek die hier uit kan
ontstaan. Hierbij is vooral het gegeven dat een actieheld ook maar een
mens is belangrijk. Hij kan ook zijn dag niet hebben en hoeft niet
altijd de held uit te hangen.
Humor en drama gaan op prettige wijze hand in hand.
Hierbij is er een goed gevoel voor realisme gebruikt. Vooral de vraag
hoe reageren mensen op een bekende persoon word hier goed in gevuld. De
een wil op de foto, de ander wil een goed gesprek en de ander wil dat ze
dat ene ding doen wat ze altijd al zo geweldig vonden. Als acteur moet
je hiermee omgaan want het is een onderdeel van je werk, je bent publiek
bezit. Uit dit gegeven put 'JCVD' zijn inspiratie voor de humor. Het
gaat niet om grappen waarbij je omvalt van het lachen maar situaties die
belachelijk zijn maar dagelijks voorkomen. De gebruikte stijl hiervoor
doet een beetje denken aan het gene wat Guy Richie introduceerde. Hier
is het alleen een stuk genuanceerder en zijn de personage wat meer
oppervlakkiger.
Mabrouk El Mechri toont ons Brussel door een behoorlijk
duister filter. Hierdoor herken je het straat beeld bijna niet als
Belgische. Het maakt het allemaal wat grimmiger en somberder. Als je
hier een beetje doorheen kijkt merk je al snel dat het toch allemaal wel
vertrouwt aan doet. Brussel verschild natuurlijk niet zoveel van
Nederland. De manier van filmen is lekker vloeiend en creatief.
Ondanks dat 'JCVD' niet bedoeld is als actie film is er toch een
creatieve manier gevonden om er wat spektakel in te verwerken. De stijl
van de film laat namelijk Jean Claude van Damme's manier van vechten
niet toe. Om dit toch te kunnen doen is er gekozen een intro te maken
waarin hij opnamen heeft voor een film. We krijgen hier een strijd
toneel te zien waarin Jean Claude van Damme zich een weg door zijn
tegenstanders heen vecht. Het mooie is dat dit allemaal uit een lange
shot bestaat. Hiermee bewijst hij dat hij het ondanks zijn leeftijd nog
prima kan. Verder is er in de film weinig actie te zien.
Met 'JCVD' verrast Jean Claude van Damme vriend en
vijand. Hij maakt een originele en frisse film waarin hij geen moeite
heeft om zich kwetsbaar op te stellen. Iets heel anders dan gebruikelijk
en dit maakt hem absoluut het kijken waard is. Het was alleen leuk
geweest als we iets meer van de ware gedachten van Jean Claude van Damme
hadden kunnen zien. Nu moeten we een beetje raden naar wat er precies in
zijn hoofd omgaat. Hier had iets meer in gezeten maar buiten dat is 'JCVD'
een bijzondere verassing. Copyright
kungfufilms.nl (2009) |
