Als de oude Kanji Watanabe (Takashi Shimura) er achter komt dat hij maagkanker heeft en spoedig dood zal gaan stort zijn wereld in. Opeens beseft hij zich dat hij na de dood van zijn vrouw is vergeten te leven. Het enige wat hij de afgelopen dertig jaar gedaan heeft is werken. En zelfs dit stelde niet zo heel erg veel voor. Als afdelingschef van burgerzaken bij de gemeente bekeek hij papieren en zette zijn stempel hier op als bewijs dat hij ze gezien had. Echte problemen van burgers werden er niet opgelost en deze werden dus ook van het kastje naar de muur gestuurd. Dit is wat onbewust het beleid van de gemeente is geworden en Kanji Watanabe werkte hier jaren aan mee. In deze laatste maanden van zijn leven wil Kanji Watanabe echt leven, maar hij is vergeten hoe. Hij gaat niet meer naar zijn werk en gaat met een sip gezicht in een kleine bar zitten drinken. Hier ontmoet hij een man die hem wel wil laten zien wat er allemaal te beleven valt. Lijdzaam ondergaat Kanji Watanabe deze ervaring en koopt zelfs een nieuwe hoed. Maar toch is het niet wat hij zoekt. Hij is meer op zoek naar een bepaald doel in zijn leven; iets waardoor hij kan zeggen, kijk dat heb ik bereikt. Als een van zijn jonge vrouwelijke collega's hem iets komt vragen is hij compleet verrast door haar levenslustigheid. Dagen probeert hij angstvallig bij haar in de buurt te blijven om te ontdekken waar ze deze energie vandaan heeft. Zijn zoon, die bij hem inwoont maar waar hij nooit echt mee spreekt, denkt het zijne van de hele situatie. Hij denkt dat zijn vader een relatie heeft met een jonge vrouw en dat hij daarom zich zo vreemd gedraagt. Maar als Kanji Watanabe zijn zoon over zijn ziekte wil vertellen luistert de jonge wederom niet. Langzaam maar zeker zakt de moed bij de oude man steeds verder in de schoenen. Hij kan maar niets vinden wat hij kan doen om er voor te zorgen dat zijn leven toch nog iets waard is. Maar als de jonge vrouw, die hij al dagen volgt, hem vervelend vindt worden heeft hij opeens een idee. Iets wat hij in zijn eigen functie kan bewerkstelligen, maar waarbij de gemeenschap een grote dienst zal doen. Namelijk het trotseren van de bureaucratie om er voor te zorgen dat de gemeente van een vieze modderpoel een speeltuin maakt.

Emotioneel gezien een bijzonder zware film, maar toch is er een cynische ondertoon die het geheel wat grappigs mee geeft. De schrijvers van het verhaal wilde duidelijk een boodschap uitdragen en een schop geven tegen de bureaucratie van de gemeentelijk instellingen. Zoals als de titel 'Ikiru' (To live) al doet vermoeden gaat het erom dat het belangrijk is dat je durft te leven. De film heeft iets filosofisch over zich en gaat bijna net zo traag als de echte overpeinzingen van een oude man. Takashi Shimura zet deze rol vol bezieling neer en weet de kijker aardig te beroeren. Als je bedenkt dat het oude wrak in vele andere films gewoon een vitale en sterke man neerzet is deze prestatie des te bijzonder. Te allen tijde voorovergebogen mompelt hij zich een weg door de gehele film en laat een diepe indruk achter bij de kijker. Maar he geen wat het meeste opvalt aan deze film is de manier waarop Akira Kurosawa het verhaal aan ons verteld. De eerste anderhalf uur volgen we Kanji Watanabe in zijn moeilijke tijd. Regelmatig verteld een voice-over dat hij een held is. Maar tegen de tijd dat hij aan zijn heldendaad begint wordt het beeld zwart en gaat we verder op zijn wake. Onze held is dood en het gemeentelijk bestuur weigert hem credit te geven voor hetgeen hij bereikt heeft. Maar niet alleen het bestuur maakt zich hier schuldig aan, want ook zijn directe collega's gaan hier in mee. Maar hoe meer sake er gedronken wordt op de wake des te losser de tongen worden. De gesprekken die volgen zijn briljant en het resultaat wat er uit komt is nog beter. Langzaam wordt het iedereen duidelijk wat hij nu precies gedaan heeft en dat hij wist dat hij ziek was. Want aangezien hij dit maar aan één iemand vertelde kwam zijn dood erg onverwachts. Ik kan me best voorstellen dat deze film niet voor iedereen geschikt is. Ondanks dat hij de tand des tijd goed doorstaan heeft zal hij door zijn traagheid en enorme lengte (143 minuten) wat lastig te kijken zijn. Maar wanneer je van oudere films houdt, is dit zeker de moeite waard. Er zijn geruchten dat Hollywood eventueel plannen heeft voor een remake. Tom Hanks zal hier misschien de hoofdrol in gaan spelen. Dit project lijkt me een bijzondere uitdaging, maar hetzelfde gevoel als het origineel zal nooit te evenaren zijn.  

Copyright kungfufilms.nl (2004)