Jean Claude van Damme is toch wel iemand die voor de mensen die in de jaren tachtig/negentig opgroeiden een speciale betekenis heeft. Met de film 'Bloodsport' veranderde het soort martial arts films wat er gemaakt werd in een klap. Maar toch is hij langzaam in de vergetelheid geraakt. Dit simpelweg omdat iedereen het wel gezien had en de koek dus ook gewoon op was. Maar de laatste periode komen er steeds meer films van hem uit die toch wel de moeite waard zijn. 'Hell' is wederom een stap in de goede richting en dus ook best de moeite waard.

Een verhaal over een gevangenis vol corrupte bewakers en een machtstrijd onder de gevangenen is absoluut meerdere malen gedaan. Zelfs zo vaak dat het eigenlijk niet boeiend meer te noemen is. Toch waagt regisseur Ringo Lam het er nog maar een keertje op. Om het allemaal nog wat spannender te maken koos hij ook nog eens voor Jean Claude van Damme als hoofdrolspeler. Een dubbel risico maar dit zou de pret niet mogen drukken. Het script is zoals je wel verwacht niet bijster origineel. Toch biedt de film genoeg verrassingen om de bijna honderd minuten te boeien. Het komt allemaal wat traag op gang maar langzaam maar zeker beginnen de personages grip op je te krijgen. Diverse subplots steken de kop op en er dienen zich allerlei verhaallijntjes aan. Met gemak had 'Hell' een brute beuk film kunnen zijn. Maar alles wordt uit de kast gehaald om een sfeertje vol van filosofie te creëren. Vooral het vraagstuk 'Hoe ver kan je bij een mens gaan tot hij knapt' voert de boventoon. Hierbij wordt er lustig geleend van allerlei andere films. Maar het is een mooie potpourri geworden. En dit komt hoofdzakelijk door de strakke lijn in de film en het goede acteerwerk. Natuurlijk zijn het niet de allerbeste acteurs die we hier te zien krijgen. Maar voor het niveau van de film doen ze het allemaal prima.

De grote verrassing is toch wel Jean Claude van Damme. We zien hem van zakenman en echtgenoot afglijden tot een verward beest. Daarna komt hij terug als keiharde verbitterde vechter om vervolgens weer bij zijn volle verstand te komen. Om dit alles neer te zetten heb je toch een behoorlijk inlevingsvermogen en acteertalent nodig. Er kan niet anders gezegd worden dat het Jean Claude van Damme allemaal lukt. Want of hij er nu uit ziet als verwarde Jezus imitator of keiharde gangster het werkt allemaal. Het is zelfs zo dat hij hier zijn meest coole look tot op heden aanneemt. Een sikje staat hem namelijk enorm goed. Het past prima bij de wat belegen uitstraling die hij in de loop der jaren kreeg. Nog nooit was hij zo duister als hij hier is. Wat wel even wennen is zijn de vele Amerikaanse acteurs. Dit zijn mannen die vaak ook in Amerikaanse gevangenis films te zien zijn. Opeens blijken ze ook in Rusland in detentie te zitten. Vooral de vele Latijns Amerikaanse acteurs wekken hier wat vraagtekens op. Maar Juan Fernadez springt er wel het meeste uit. De manier waarom hij een travestiet neerzet wekt werkelijk koude rillingen op. Ook Lawrence Taylor laat een blijvende indruk achter. Deze Afro Amerikaanse reus Heeft een verrassende rol in een film in dit genre. Hij speelt het allemaal erg sterk. We kunnen hem alleen niet verwijten dat de rol die hij neerzet niet echt origineel is.

De sfeer die Ringo Lam neerzet doet erg armoedig aan. De eerste gedachte die naar boven komt is aan de tweede wereld oorlog. Weinig kleur, grauw, veel stenen en beton en natuurlijk mannen in uniform. Er wordt hierbij alleen niets gezegd over de periode waarin zich alles afspeelt. Gemakshalve gaan we er dus ook van uit dat alles nu is. Maar als dat het geval is strookt het allemaal niet met de realiteit. Rusland zal gerust ouderwets zijn maar dit is een klein stapje te ver. Ook het vermoorden van een Amerikaanse gevangenen die anderhalf jaar moest zitten zou anno 2003 (toen de film gemaakt werd) niet goed vallen. Maar dit terzijde. Visueel gezien weet Ringo Lam een prima film af te leveren. Hij werkt veel met symboliek en alles wat er in de omgeving te vinden is. Zo af en toe krijg Jean Claude van Damme even bezoek van een digitale mot. Hier raakt Ringo Lam artistiek een klein beetje de controle kwijt. Plots waant hij zich een Wong Kar Wai en laat het beestje minuten rond fladderen. Het is eigenlijk meteen wel duidelijk dat het beestje digitaal is maar de echte bevestiging  hier van blijft lang uit.

Bij het horen van Jean Claude van Damme denk je meteen aan split kicks en mooi uitgevoerde combi's. 'Hell' gooit het over een hele andere boeg. Niks geen mooie trappen of stoten maar keihard en bruut geweld. Krakende en brekende botten worden afgewisseld met bloed en grote blauwe plekken. De gevechten gaan dus ook hard tegen hard en zijn enorm gewelddadig. Opvallend genoeg is van Damme de kleinste. Verder zijn het allemaal bizarre grote kerels. Dit wekt een 'Samsom en goliath'  gevoel op wat de film erg ten goede komt. Op de vraag hoe de wat kleine Belg die kolossen gaat verslaan wordt leuk in gespeeld. Het knappe is dat hierbij geen moment de realiteit uit het oog verloren wordt. Het is alleen wel regelmatig even op de tanden bijten of de andere kant op kijken.

Copyright kungfufilms.nl (2006)