Pijnlijk en verward
wordt Teru Aoki (Satoshi Tsumabuki) op de grond wakker. Zo even was hij
nog met zijn hele school in een trein op weg naar huis. Maar nu is de
trein veranderd in een wrak en al zijn schoolgenoten zijn dood. Compleet
verdwaasd strompelt hij de trein uit. Zijn benen kunnen hem nog maar
amper dragen en hij valt dus ook steeds op de grond. Eerst gaat hij op
zoek naar de uitgang en later probeert hij overlevenden te vinden. Het
eerste lukt niet want de tunnel waarin de trein reed is compleet
verwoest. Alle uitgangen lijken geblokkeerd en de temperatuur is
ondragelijk. Met het vinden van overlevenden heeft hij meer succes.
Eerst stuit hij op de compleet doorgeslagen Nobuo Takahashi (Takayuki
Yamada). Deze heeft het maar over een roodlicht en lijkt kwaad op
iedereen. Als hij zich ook tegen Teru Aoki keert probeert hij te
vluchten. Verstopt onder de trein treft hij Ako Seto (Sayaka) aan. Dit
meisje is doodsbang en vraagt zich af wat er aan de hand is. Teru Aoki
verzekert haar dat het verstandig is om rustig op hulp te wachten. Als
niet veel later Nobuo Takahashi het tweetal gevonden heeft blijft deze
maar roepen dat er geen hulp zal komen. Iedereen is dood en er zit niets
anders op dan de duisternis te omarmen. Na een gevecht weten Teru Aoki
en Ako Seto van hem te vluchten. Uit pure wanhoop kruipen ze een buis
in. Na lang rond gekropen te hebben komen ze uiteindelijk bij de
uitgang. Alleen wat ze hier aan treffen is bijna net zo erg als wat er
beneden gaande is. De wereld is bedekt met as en er lijkt niets of
niemand meer te leven. Wanhopig beginnen ze aan hun reis naar Tokyo. De
stad waar ze beiden vandaan komen. Ze hopen dat hier alles nog gewoon is
en dat het voorval wat ze overkomen is maar plaatselijk was. Maar of dit
ook het geval is zal al snel blijken.
Zoals vele is ook deze
Japanse film gebaseerd op een Manga. Het is dus ook niet vreemd dat de
film redelijk naar het bizarre neigt. De wereld is net vergaan en
iedereen probeert te overleven. Maar wat zou jou keuze zijn als je deze
moest maken tussen leven en dood.
De opzet van de film
is vrij simpel. De wereld is vergaan en twee jonge studenten proberen
naar huis te komen. Onderweg maken ze allerlei bizarre situaties mee en
moeten ze continue knokken voor hun leven. Een basis die voor een erg
spannende en boeiende film moet kunnen zorgen. De eerste vijfenveertig
minuten zijn traag maar wel erg sterk. Met maar drie acteurs (en een
boel lijken) wordt een behoorlijke paniekerige situatie geschetst. Het
samenspel tussen het drietal is erg sterk en de vraag over wat er nu
gaande is houdt de kijker erg bezig. Het feit dat hoofdrolspeler Satoshi
Tsumabuki continue over van alles struikelt is hier nog best te
verhapstukken. Dat hij ook nog eens niet reageert als iedere andere held
in een film is ook geen probleem. Een prima invalshoek en een originele
draai aan een film als deze. Het is alleen allemaal wel erg langdradig
en er wordt vaak in herhaling gevallen. Maar de vraag, wat is er nu
gebeurd is blijft de kijker bezig houden. Echt helemaal duidelijk wordt
dit niet. Het blijft allemaal een beetje in het vage. Waarschijnlijk is
het de bedoeling dat dit de kijker bezig moest blijven houden. Dit lukt
helaas niet helemaal. De film blijft in herhaling vallen en de
hoofdpersoon blijft gewoon vallen. Steeds weer struikelt hij om
mopperend overeind te kruipen. Op meerdere manieren komt het onderwerp
van het uitschakelen van emoties aan bod. Dit schijnt de beste uitvlucht
te zijn in een situatie als deze. Maar hier zit natuurlijk een boodschap
in verborgen. Gelukkig komen nog wel allerlei bizarre personages
voorbij. Stuk voor stuk interessant genoeg om te boeien. Vreemd genoeg
zijn ze allemaal weer net zo snel weg als ze kwamen. Hun achtergrond
wordt ook maar half toegelicht. Hierdoor blijven het alleen maar
gezichten en meer niet. De reden van hun vreemde gedrag wordt gegooid op
een verandering in de atmosfeer. Maar helaas wordt er vergeten om dit
ook goed uit te leggen. Dit alles heeft als gevolg dat 'Dragonhead' na
iets minder dan een uur heel erg saai wordt. Wat er ook gebeurt het
gevoel van de eerste veertig minuten komt niet meer terug. Jammer want
het begon allemaal erg sterk.
Wat wel de hele film
zijn kracht blijft behouden zijn de ongelofelijke sets waar opgenomen
is. Als eerste de half ingestorte tunnel met de verongelukte trein. Deze
lijkt enorm groot en is bezaaid met brokstukken. In de trein zelf liggen
overal lijken en delen zijn zelfs compleet opgevouwen. Een chaos van
jewelste. Buiten is de wereld bezaaid met witte as en helemaal verwoest.
Er staat geen huis meer en overal liggen verkoolde menselijke resten.
Hier rijst vooral de vraag hoe ze het voor elkaar hebben gekregen om
deze witte wereld te creëren. Het lijkt allemaal erg groots en oneindig.
Natuurlijk is er een computer aan te pas gekomen. Sommige delen zijn ook
studio werk. Maar het meeste lijkt toch buiten opgenomen te zijn.
Vooral in het begin
doen er niet veel acteurs mee. Het gebeurt allemaal tussen Satoshi
Tsumabuki, Sayaka en Takayuki Yamada. Bijzonder sterk spel allemaal. Er
heerst een duidelijke paniek en vooral de manier waarop Takayuki Yamada
doordraait is goed gedaan. Dit niveau van acteren houdt eigenlijk de
gehele film wel aan. Alleen regisseur Jôji Iida draait dit vakkundig de
nek om met zijn langdradigheid. Zonde want het drama zou beter tot zijn
recht gekomen zijn als de film ongeveer twintig minuten korter geweest
was. De rest van de aanwezige acteurs levert een vergelijkbare
prestatie. Alleen doordat ze niet zo lang in beeld zijn laten ze niet
echt een blijvende indruk achter.
Het grote probleem
van 'Dragonhead' zit hem dus duidelijk in de balans. Het een duurt te
lang en krijgt dus te veel aandacht terwijl andere zaken slechts
aangestipt worden. Hierdoor wordt er verwarring en verveling gezaaid.
Met wat meer achtergrond informatie en misschien een actie scène was het
al een hele andere film geweest. Mocht je dus ooit last krijgen van
slapeloosheid dan is het zeker dat deze film daar acuut een eind aan zal
maken. Saaier als dit wordt het namelijk niet.Copyright
kungfufilms.nl (2006) |