|
Als voor Chan Wo Man (Tony Leung) de
zoveelste relatie op niets uit loopt besluit hij Singapore te verlaten.
Het is tijd voor een nieuw begin want hij is het mijmeren over zijn
verleden aardig zat aan het worden. Hij keert terug naar zijn geboorte
stad, Hongkong. Al snel vindt hij een baantje als schrijver van columns
voor een krant. Even lijkt het er op dat hij zijn verleden aardig achter
zich aan het laten is. Hij doet waar hij zin in heeft en heeft veel
vrouwen om zich heen. Dit blijft allemaal echter bij ‘one night stands’
want een echte verbintenis gaat hij steeds weer uit de weg. Het keerpunt
komt echter als hij een oude vriendin tegen het lijf loopt. Hij brengt
de avond met haar door maar verder gebeurt er niets. Bij zijn vertrek
valt zijn oog echter op haar kamernummer (2046). Dit nummer zorgen in
een keer dat al zijn verdriet uit het verleden weer naar boven komt
zetten. Als uitlaatklep probeert hij dit alles van zich af te schrijven.
Het verhaal wordt een futuristische mengeling van passie, erotiek en
frustraties. Hoe meer hij op papier zet des te duidelijker het hem wordt
dat hij zijn eigen emoties aan het verwoorden is. Hij verwerkt zelf de
relatie die hij momenteel met de luxe callgirl Bai Ling (Zhang Zhiyi)
heeft in het verhaal. Echter blijft het verdriet wat hij omschrijft
alleen op papier en komt het totaal niet tot uiting in het dagelijks
leven. Op zich behandeld hij haar niet slecht maar iedere vorm van
genegenheid stoot hij onmiddellijk af. Hij betaald haar zelfs een
symbolische bedrag voor iedere keer dat ze intiem waren. Dit gaat tijden
zo door totdat Bai Ling het niet meer volhoudt. Ze verklaart hem de
liefde maar Chan Wo Man reageert compleet emotieloos. Hij verteld haar
koeltjes dat huren geen probleem is maar kopen gewoon uitgesloten is.
Dit betekend het einde van de relatie en ze gaan beide hun eigen weg.
Een tijd later krijgt Chan Wo Man gevoelens voor Wang Jin Weng (Faye
Wong). Maar hoe hij zijn best ook doet krijgt hij het ironisch genoeg
niet voor elkaar om tot haar door te dringen.
Zoals bijna alle films van Wong Kar Wai concentreert ook ‘2046’ zich
weer op onmogelijker relaties. Mensen die door hun eigen gedrag nooit
het geluk zullen vinden. Een logische gevolg hiervan is natuurlijk dat
de sfeer in de film nogal dramatisch is. Dit is niet het soort drama wat
je kent van ‘de ware woensdag avond film’. Continue mag je zelf
invulling geven aan wat er gebeurt en raden naar wat de ware gedachten
van de hoofdpersonages zijn. Pas aan het einde wordt duidelijk wat nu
werkelijk de problemen waren. Het tempo van de film ligt tergend
langzaam. Maar dit in combinatie met de perfect neergezette composities
maakt het heerlijk om naar te kijken. Hierbij wordt ook nog eens een
nogal aparte manier van filmen gekozen. Iets wat natuurlijk bij de
huisstijl van regisseur Wong Kar Wai hoort. Bijna nooit zijn de shots
gecentreerd. Er mist altijd wel een hoek van een object of krijgen we
een stuk muur te zijn. Er is dus best veel om naar te kijken en dit
terwijl het tempo laag ligt. Dit roept een bijzonder ontspannen gevoel
op bij de kijker. In combinatie met de subliem gekozen muziek beland je
helemaal in een soort droom wereld. Hoofdzakelijk draait het hier om
instrumentale klassieke of opera stukken. Natuurlijk zit er ook
modernere muziek in de film. Maar voor alle nummers geldt dat ze
meerdere malen terug keren en een bepaald gevoel symboliseren. Ook een
nummer als ‘White christmas’ passeert meerdere malen de revue en krijgt
een totaal nieuwe dimensie. Het verhaal speelt zich af eind jaren
zestig. Dit alles gaat in combinatie met de prachtige kleding van die
tijd en de bekende kapsels. De kleuren zijn bijpassend grauw alleen
geldt dit natuurlijk niet voor de fantasie stukken in de film. In de
gedachte van de hoofdpersoon reizen we naar het jaar ‘2046’. Hier
bekijkt hij zijn eigen situatie vanuit een ander perspectief en probeert
hij antwoorden te vinden. Veel neon, metallic kleuren en glans in dit
deel van de film wat als een rode draad steeds terug komt. Tony Leung
zet zijn personage perfect neer. Er is maar geen vinger op te leggen of
zijn personage nu goed of slecht is. Hij lijkt levensecht en het zou zo
een echt mens kunnen zijn. Verder is hij omringd door een aantal van de
best actrices uit Hongkong. Natuurlijk Zhang Ziyi die betoverend mooi
is. Haar make up is erg opvallend en laten haar ogen nog meer spreken.
Ze komt in het begin keihard en zelfstandig over maar verandert gaan de
weg in een verward hoopje ellende. Faye Wong blijft haar voortreffelijk
dromerige zelf en het is eigenlijk een schande dat ze zo weinig films
maakt. Ze houdt zich meer bezig met haar muzikale carrière en daar heeft
ze aardig succes mee. De veteraan onder de dames in Gong Li. Ze is
duidelijk wat ouder aan het worden en zet een erg charismatische rol
neer. Genoeg vrouwelijk schoon dus, hoewel de rol van Maggie Cheung heel
veel kleiner is dan ik verwacht had. Helemaal als je bedenkt dat het een
vervolg is op ‘In the mood for love’. Haar personage is praktische
verdwenen en we zien haar alleen nog in de gedachte van Tony Leung.
‘2046’ is absoluut een meesterlijk gedetailleerde film geworden. Ieder
stukje beeld materiaal is tot in de puntje uit gedacht en verzorgt. Dit
mag ook wel want Wong Kar Wai deed er maar liefs vier jaar over om dit
project tot een eind te brengen. Visueel gezien is dit een film die
iedereen die vindt dat hij van films houdt gewoon niet mag missen. Want
ondanks het trage tempo wordt je heerlijk meegesleept in het verhaal en
betovert door de beelden. Copyright
kungfufilms.nl (2005) |